'Ηταν τότε που με φώναζες δειλό
έτρεμα, θυμάμαι, στη διάγνωση.
Μια βαρβαρότητα
στην πρόστυχη διατριβή σου
τη διέπραξες
διεκδικώντας επαίνους, οχτάστηλα,
από συνειδητούς αυτόχειρες.
Με υποχρέωσες να μισήσω
την άστοχη σφαίρα του Βερλαίν,
τα άκαρπα χρόνια του Ρεμπώ.
Η αγωγή σου, κλειδάριθμος κόλασης.
'Οπου κι αν πάω σέρνω κοντά μου
τις γκρίζες τρίχες των κροτάφων μου
κομμένες στα μέτρα των αμούστακων χρόνων μου.
Μα, μη νομίζεις πως δειλιάζω στους αντιπάλους,
τους συμμάχους φοβάμαι,
εκείνους που ορκιστήκανε
κοντά μου πια να ζούνε.