Γ. Ζαλοκώστας, "Εις το φεγγάρι", από τον τόμο: Η.Ν. Αποστολίδη, Ανθολογία 1708-1952, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, χ.χ.έ., σ. 205.Χαρά της πρώτης μου ζωής, φεγγάρι αγαπημένο,συ δεν πονείς - εγώ πονώ.γιατί ψηλά στον ουρανόκρεμιέσαι λυπημένο;Εσύ που χρύσωνες τη γη κι εμάγευες το κύμα,γιατί μου ρίχνεις φως πικρό,σα να φωτάς ένα νεκρό,που κείτεται στο μνήμα;Φεγγάρι, στο βασίλειό σου μη κατοικούν αγγέλοι,κι ο άγγελός μου κατοικεί;Μη φίλημα πικρό από κειτην λάμψη σου μου στέλλει;Το φως σου αν είναι φίλημα, μυστήριο χυμένοαπό του γιου μου την ψυχή,ωχ, άκουσέ μου μιαν ευχή,φεγγάρι αγαπημένο:Ω! λάβε αυτόν τον στεναγμό και πε του: δεν φοβάταιάλλην ο νους μου συμφορά-κάθε μου πόθος και χαράστο χώμα του κοιμάται.Αυτά, φεγγάρι, σου ζητώ. και πε του, αν σ' ερωτήσειπότε θα παύσουν οι καημοί:όταν μια αχτίδα σου χλωμή
την πλάκα μου φωτίσει.