Obawy lewicowych intelektualistów okazały się zbędne. Jeżeli spojrzymy na Kościół katolicki w Polsce to widać wyraźnie, że skapitulował na całej linii. Poddał się postmodernistycznej kulturze i lewicowym mediom. Nie ma w nim nic z ducha kontrreformacji, ani śladu po fanatycznym oddaniu sprawie katolickiej, które kiedyś cechowało Ignacego Loyolę i Tomasza Torquemadę. Polskiego Kościoła nie zniszczyło pięćdziesiąt lat komunizmu. Zniszczyło go dopiero demoliberalne dziesięciolecie. Kościół utracił wolę walki, miejmy nadzieję, że nie ostatecznie. Jak na razie jednak Jan Paweł II jeździ po całym świecie i naucza o prawach człowieka, udając, że nie wie, iż koncepcja ta powstała jako negacja katolickiej doktryny praw naturalnych i Bożych. Prymas Józef Glemp i biskup Pieronek po sławetnej wizycie w Brukseli oświadczyli, że są zadowoleni z pozycji Kościoła, jaką ten posiada w Unii Europejskiej, ponieważ jest równouprawniony z innymi wyznaniami. Ta ostatnia wypowiedź każe postawić pytanie, czy katolicyzm jest jednym z wielu równorzędnych wyznań, czy jedynym prawdziwym? Jeżeli jedynym, to zrównanie go w prawach z innymi wyznaniami jest świętokradztwem, bluźnierstwem laickiego państwa wobec Boga. Jeżeli jest zaś jednym z wielu, to rzeczywiście, nie ma potrzeby go uprzywilejowywać. Tymczasem polscy biskupi akceptują właśnie to drugie stanowisko. Czyżby nie mieli przeświadczenia, że święta wiara rzymsko-katolicka jako jedyna przechowuje pełnię prawdy o Bogu i świecie? Dlaczego Kościół przeprasza wciąż żydów za wyimaginowane zbrodnie, dlaczego pojawiają się raz za razem stwierdzenia rehabilitujące Jana Husa a nawet Marcina Lutra? Niedługo może nawet Marks okaże się postacią ekumeniczną, którą powinna się zając jakaś komisja do spraw dialogu z judaizmem?

Kościół uległ w konfrontacji z lewicową kulturą; skapitulował na warunkach podyktowanych mu przez różowe media. Stopniowo wasalizuje się i poddaje postmodernistycznej mentalności. Jeżeli proces ten będzie się nasilał, a wszystko wskazuje na to, że tak będzie, to wkrótce może przestać być sojusznikiem konserwatysty w walce o dzieło odrodzenia kultury i starego świata wraz z konstytuującym go katalogiem wiecznych wartości. Aby udowodnić, że sytuacja taka wcale nie jest tylko hipotetyczna, wystarczy spojrzeć na Francję, gdzie episkopat stał się niemniej lewicowy, niźli rządzący establishment. Francuski Kościół broni praw człowieka z większą zawziętością niźli czynił to sam Franciszek Mitterand. Czy z takim Kościołem można dokonać kontrrewolucji, czy można z nim nawet myśleć o rechrystianizacji Europy? Czy można dokonać rechrystianizacji z ludźmi, dla których największym wrogiem nie jest socjalizm, ateizm i aborcja, lecz Front Narodowy Le Pena?

Demokracja to najdziwniejszy ustrój jaki wymyślono. Jest to reżim zarazem wolnościowy, jak i nieprawdpodobnie zniewalający człowieka. W teorii jest to system prawie anarchistyczny, gdzie pospólstwo wybiera sobie panów z własnego grona, nie uznając żadnych hierarchii i naturalnych dystynkcji. Jest to ustrój, którego oficjele wciąż mówią o wolności, równości, woli ludu, sprawiedliwości społecznej, tolerancji i prawach człowieka. Nikt nie wspomina nawet o obowiązkach, odpowiedzialności za własne czyny itp. Ot, taka wielka piaskownica w której bawią się duże dzieci, tyle, że niedoglądane przez rodziców. Demokratyczne dzieci cały czas budują zamki z piasku, rzucają się łopatkami, wiaderkami, a jak się pokłócą o kaczuszkę, to nawet sypną sobie piachem w oczy.Centralną piaskownicą państwa jest parlament, jednakże infantylizacja obejmuje całe społeczeństwo, gdyż nikt za nic nie odpowiada, a wszyscy radośnie wysysają soki z budźetu państwa, które nie skąpi wyborcom zasiłków i dotacji.

Demokracja ma jednak jeszcze drugie Janusowe oblicze, zupełnie przeciwstawne, mniej spektakularne, lecz prawdziwsze. Otóż, pod całym tym płaszczem wolności i swawoli kryją się mroczne rządy demooligarchii. Trudno jest jednoznacznie zdefiniować tę grupę, gdyż stare stwierdzenie, że są to żydzi i masonii z pewnością jest wielkim uproszczeniem. Należałoby raczej powiedzieć, że są to „ludzie nowi”, czyli ci, których do władzy wyniosła Rewolucja Francuska, którzy dorobili się na kradzieży majątków szlachty i Kościoła. W Polsce grupa ta wywodzi się z komunistycznej nomenklatury. Grupa ta ma pod swoją kontrolą telewizję, prasę, banki, pakiety kontrolne największych przedsiębiorstw. Wbrew rozmaitym masonoznawczym księgom nie posiada jednolitego kierownictwa planującego czterysta lat do przodu i nie ma szatańskich planów opanowania świata. Jej spoiwem są wspólne interesy ekonomiczne. Dla ich zabezpieczenia finansuje świat polityki, dotując budźety głównych partii politycznych, finansując stypendia i rozmaite posady działaczom politycznym lub ich krewnym i przyjaciołom.

Od czasu tzw. upadku komunizmu, państwo wstrząsane jest ustawicznie aferami teczkowymi i domniemaną działalnością agenturalną czołowych polityków. Mieliśmy już „Bolka”, „Olina”, ostatnio pojawił się „Docent”. Media żyją agentami, czy, żeby powidzieć dokładnej, udowadnianiem, że żadnych agentów nigdy nie było i nikt nigdy niczego nie donosił. Ton reżimowej telewizji i tzw. niezależnej prasy jest tu zgodny. Lewica już dawno udowodniła, że agentów nigdy nie było, a w „partii ludzi rozumnych” nie było ich w szczególności. A nawet, jeśliby i byli, to i tak akta są niepełne, sfałszowane, a naród i tak cały unurzany jest w kolaboracji z poprzednim systemem, więc nie wolno poszczególnym jednostkom robić żadnych zarzutów.

Ponieważ nikogo nie osądzono w Polsce za zdradzanie państwa w latach 1944-89 na rzecz ZSRR, później w glorii przyjmowano Kuklińskiego, to właściwie można powiedzieć, że artykuł o zdradzie państwa można w ogóle wykreślić z kodeksów, ponieważ jest to martwa litera. Niestety, od kilkudziesięciu lat nasze elity sprzedają państwo każdemu, kto ma na to ochotę. Niektórzy sprostytuowali się do tego stopnia, że niegdyś „biesiadowali” z agentami sowieckimi, a dziś sami podejmują decyzję o uwolnieniu z aresztu agentów amerykańskich. Wielki Brat pozostał, zmieniło się tylko jego położenie geograficzne; „wujek Joe” zmienił imię na „wujka Sama”. Kiedy oglądam polską politykę, to czasami przychodzi mi do głowy myśl, czy aby walka PZPR z Solidarnością nie była w rzeczywistości walką agentury radzieckiej z amerykańską?