theorij b automachien
Het was woensdag. Die ochtend had ik mezelf erop gewezen dat ik vervroegd zou opstaan terwille van enkele verkeersregeltjes die m'n brein om de een of andere reden nog afstootte.
Ik bekeek dus menig verkeersmysterie.(ik kan u toevertrouwen dat deze mysteries zorgvuldig waren verzameld door Jefke Moestach maar dat deze heer zichzelf liever Flor liet noemen)

Ergens in de middag belandde ik weldegelijk in iets dat men 'examencentrum' noemt. Deze doos was voorzien van een deur, 3 ramen, een rij mensen, en twee jongeren achter een visbokaal.
Ik besloot ook maar een rij-mens te zijn.
Nadat de rij-mensen voor mij in de examenkamer waren beland, had ik de eer een van de visbokaal jongeren te spreken.
Hij was vooral geinteresseerd in mijn paspoort.
Ik vroeg of ik het moest handtekenen voor hem.
waarop hij antwoordde; 'je handtekening staat er al op'.

Stommerd.

Ik mocht het examenlokaaltje uiteindelijk betreden.
Computer 12 mocht ik gebruiken.
Er hing een koptelefoon aan het machien. Ik was zo stom om dat ding dan nog op mijn getalenteerde schedel te plaatsen.
Ik kreeg vraagjes voorgeschoteld. Een stem in de koptelefoon las alles vooral heel erg TRAAAAAAAG en ststststuntel-el-el-elig voor. Het stoorde mij enorm. Ergens dacht ik dat men dit absoluut niet kon menen; volgens mij was dit een valstrik.
Het was wellicht opzettelijk zo gemaakt om de examenkandidaat helemaal van z'n melk te brengen.
Daarom nam ik mij voor om telkens zo snel mogelijk te antwoorden, zodat ik de stem net te snel af kon zijn. Ik vond het eigenlijk wel geweldig hoe ik het examencentrum met hun snode plannetjes doorhad. O ja, zelfs toen er op het schermpje kwam 'sorry u bent niet geslaagd' verscheen er een glimlach op mijn welgevormde snoetje.