Het moet augustus geweest zijn , de zon stond hoog, krekels zongen hun avondlied.Mijn naakte voeten wreven zich doorheen een grasveld en hielden hier en daar halt voor uitrukkende mieren.De vogels waren al ten ruste gegaan toen een koude bries het gras deed rechtstaan als waren het de haartjes op m'n arm bij een voorbijgejaagde noodkreet.

De schemering naderde maar nog net niet hard genoeg om de claire obscur van het in het gras liggende lijk tot schaduw te doen overgaan. Neen, op het vale witte lichaam leek een fel licht tot leven zijn gekomen, dat slecht hier en daar onderbroken werd door een inkzwarte schaduw die niets prijs gaf van de eronder-gehulde lichaamsdelen.

Ik trok m'n kamerjas steviger dicht toen de bries mijn pad kruiste. Daar lag hij dan, mijn zoon. In het gras verdronken zo dood als het einde. Een hevige stank leek van hem af te reizen, wellicht in de hoop ooit te vergaan. Maar de stank bleef waar hij was.Ik knielde voor Quintin neer ,gaf hem een laatste kus op het voorhoofd en stelde bij het rusten van mijn hand op zijn borst , vast dat er reeds wormen huisden in dat eens zo prachtige lichaam.De buik van de boom rustte op zijn linkarm en tegelijkertijd , als was de arm niet genoeg voor een boom , sliep de boom ook een beetje op Quintins hoofd. Wat de afscheidskus geven enigzins bemoeilijkte (zijn hoofd was gedraaid en kon pas na enig gemurmel onder de omverliggende boom bereikt worden).

De nacht viel toen ik weer opstond en mijn zoon achterliet in de woeste graszee, overboord gegooid door de natuur , wachtende op de kraan die de boom wekken zou.