(geinspireerd op)Barst Burnz.
We situeren ons omstreeks het jaar 2004 ergens in een giro-achtiglokaal dat werd gebombardeert tot een heus jeugdhuis.Mezelve en Hare Mona spelen de drie-in-een-maddamekes. (Dat wil zeggen, dat we naast het inkomgeld ontvangen ook wc-papier uitdelen en mensen die een stoemp ter hoogte van hun gezicht kregen, gerust stellen dat het iedereen wel eens overkomt). M'n oudste broer , die tevens organisator is van het hele metalavondje, staat te ijsberen uit nervositeit. Althans dat vermoed ik , want met die twee meter hoge , 150 kilo meezuilende in zwart gekleede luizenkoppen , zou het ook wel best kunnen dat m'n broer zich gewoon niet zo op z'n gemak voelde. Hopen freaks komen gretig op het gebeuren af en betalen veel te veel geld voor de groepjes die eigenlijk stiekem wel allemaal hetzelfde groepje hadden kunnen zijn. Toen ik net de 85 ste bezoeker had aangeduid kwam daar zo'n etter af , om een beetje interessant te komen doen over het feit dat hij drummer was bij een van die bandjes. Met veel overtuiging nam ik deel aan het gesprek. De arme Amerikaans-uitziende drummer was lichtelijk gefrustreerd omdat de gitarist net nu in een afkickcentrum was beland. Hij was waarlijk kwaad op hem, maar dat ontkende hij klaarblijkelijk zelf nog.Het is best grappig wanneer een halfkaalgeschoren , half-volgepiercete dan plots verteld dat hij enorm zenuwachtig is om later op de avond naast het ritme te kloppen.(het is vooral grappig omdat hij dit als z'n eerste proffesionele opdracht zag -en laat ik u eraan herinneren dat dit zich allemaal bevond in een afgelegen chiro-lokaal-)
Ach ja, iemand riep dat er bier was , en weg was hij. Een half uurtje later kwam er een ongelofelijk lelijk wijf naar de kassa, al schreiend dan nog wel. Iemand had haar 'per ongeluk' een elleboog verkocht terhoogte van haar ontzettend lelijk oog. Ik gaf haar toiletpapier en liet haar zelfs het toiletpapier betalen (misschien kon ze met een oog niet lezen dat er op het bordje dat aan de kassa stond 'wc-papier gratis', maar ze betaalde en bood geen weerstand). Na wel twintig keer 'o clair de la lune', te hebben gezongen met Mona (puur uit anarchie tegenover zij die zich stoer voelen in een latex-pakje), kwam er alweer een of ander omlaaggevallen stukje bandlid een praatje maken met ons. Het was een Duitser die Engels sprak, de hoofdact was en om de een of andere reden dringent iets uit z'n neus wou halen. Hij was per uitzondering wel knap, dat geef ik gerust toe maar het feit dat ie stond te zeiken tegen de mooi gedrapeerde gothic-mantels in de vestiaire maakte hem een stuk minder aantrekkelijker.Toen ie zich omdraaide liep hij tegen m'n schoonzus aan die net was binnengekomen. Mijn schoonzus uitte lichtelijke paniek in d'r ogen. Je moet namelijk weten dat ze nog nooit in contact was gekomen met dit soort mensen en dit soort -ahum-'muziek'. De schoonzus is een r&b-chick van Chinese afkomst met weinig of geen kennis van andere bestaande muzieksoorten. Je kan je dus best wel inbeelden hoe dat moet zijn. Je komt dan aan op een soort weide en achterin die weide staat een vervallen pand, je vaagt je af of het wel hier is dat je man een feestje organiseerd. Je gaat richting het vervallen krot en komt enkele rondhangende of kotsende lang-zwart-harige mensen tegen die zich bij voorkeur in het zwart gehuldigt hebben. Je nadert het krot, je durft het alleen betreden, loopt bij het binnenkomen een zeikende man tegen het lijf en ziet vervolgens je schoonzus zitten wat je doet bevestigen dat het geen nachtmerrie is en dat dit echt wel het 'feestje' is dat je man wist te organiseren.

Maar , toen ik omstreeks twee uur leek m'n schoonzus helemaal gewonnen voor de heavy metal(of hoe je het gebrul op basgitaren onder invloed van fout gedrum ook wil noemen). Best grappig hoe een r&b-chick plots staat te headbangen op een nummer dat 'plassex' heet en gespeeld word door een groep die ' a band onnozeleirs'noemt.Zo zie je maar , voor alle soorten muziek openstaan zeg ik altijd. (nu ik het schrijf en erover nadenk , bedenk ik plots dat ik het eigenlijk nog nooit gezegt heb, mais bon.)

Ach ja, vanaf half drie kwamen er dj's, die op hun manier ook een soort metal brachten. Het vreemde was wel dat het me eerder goa was en dat het me enorm zinde. Maar laten we vooral stilhouden dat het goa was, vooral voor al die dronken zwartjes die erop stonden te headbangen en elkaar waren aan het duwen tot bloedens toe. Mocht ik een film willen maken , dit zou een prachtige openingscene zijn.