Gisteren.
Mezelf noodgedwongen uit m'n bed geschopt. (Met mijn derde been , terhoogte van mijn verlengde heup.)Ik heb mezelf richting bushalte gesleept door middel van een tweewielige groene kameel en een set elektrisch verwarmde wanten. Eenmaal op de fel omstreden bus richting Sint Niklaas, was het vechten geblazen om een menswaardige zitplaats. Omstreeks elf uur kon de bus dan toch de traktor voorbij rijden, wat mijn aankomst in St Niklaas weer op planning bracht. Het enige pietluttige probleempje was misschien het feit dat ik niet meer precies wist waar de stadsschouwburg lag. (IK wist nog wel ongeveer welke richting ). Dus , wat doen we? We onderwerpen de gewone Sint Niklasenaar aan een resem vragen die toevalligerwijs allemaal neerkwamen op ; 'weet u misschien uw stadsschouwburg zijn?'. Resultaat ; Twee procent van de Sint Niklasenaars weet z'n stadsschouwburg te vinden! Glorie ! Er is hoop in Oost-Vlaanderen! Ruim een half uur na afspraak vond ik de deur van het gebouw dat tevens ook twee middelbare scholen , een hoge school , een kleuterschool en een cultureelcentrum bleek te zijn.AAn de balie werd ik vriendelijk doorverwezen naar Mevrouw A. op de eerste verdieping. Mevrouw A. Bleek een jonge iets te enthousiaste beginnende journaliste te zijn. IK mocht welliswaar plaatsnemen tegenover haar. EEn bandopnemer werd op het bureau gelegd. Een zenuwachtige hand greep ernaar. Paniek, ik voelde het. Gefriemel aan de bandopnemer. Een beschamende verontschuldiging, nieuwe bandopnemer, hoe werkt zo'n ding?

Een half uur later toen het o -zo-moelijke-probleem werd opgelost door simpelweg nieuwe batterijen in het ding z'n aars te rammen, ging het interview eindelijk van start.

De normale vragen. Kunstbende hier , kunstbende daar. Ja , in Sint-niklaas wouden ze de formule kunstbende ook eens uitproberen. Het kan natuurlijk een positief gegeven zijn voor de boeredorpbewoners om een schouwburg toch te herkennen als een menswaardelijk aanwezig gegeven.

Ach ja , ik werd beloond met een dubbel ticket Schouwburgdingen , die ik wellicht nooit zal te zien krijgen. Hiep hoi.
Weder naar huis keren was een hel. Naast me kwam een rood bolletje met een jungel grijsbegroeide haren staan. ZE had ook benen als ik me goed herinner.ZE was oud. En traumatisch. Vragen stellende als; 'Waar ga je naar school?' , 'Hoe vind je het weer?', 'Sint Lucas , is dat geen dure school?', 'En zo'n busabonnement is dat niet te duur?', 'Ocharme uw ouders.','En dan nog eens op een duur kot zitten zeker?'.


Ach ouwe sloerie, je zag best dat ik op m'n tanden beet. OP m'n tanden beet. Heel hard. Waren de deuren van de bus niet open gegaan waardoor ik zo gauw mogelijk achterin de bus kon gaan sprinten -op de enige overblijvende zitplaats-dan had ik je willen vertellen hoe ik net m'n vader was gaan bezoeken die de hersenpan van m'n moeder had ingeslagen voor m'n ogen. Dan had ik je dat wijsgemaakt. Je wijsgemaakt dat de maatschappij m'n pleegouders niet wou ondersteunen om dat er teveel pensieongeld werd uitgegeven. Dan had ik je verdomme heel hard toegejouwd dat ze iedereen boven de zestig jaar moesten platspuiten zodat de jeugd van tegenwordig toch nog een kans kreeg. Maar soit.

IK zat lekker vanachter ver weg van de grijze jungle.

Ik herinner me voor de rest bitter weinig van gisteren.(Okee de gesprekken omtrent het horrorfilmpje wel natuurlijk en het bezoek aan mn sleutelbeengebroken nicht, die ik een kerststal cadeau gaf.Maar deze pietlullige feiten zijn negeerbaar of schoon toch nog voorlopig.)