Kindertrauma.
De regen druipt heel langzaam uit het wolkengordijn als was het een of andere god die ons geduld test. De tuin ligt er woelig bij. Als ik voorover buig en m'n handen plaats op een molshoop, dan zie ik hoe de regen kaatst op zijn ontblote bovenlijf. Als met het waaien van de wind lijken de scharnieren van zijn lichaam nog piependgewijs een toonladder te willen uitstoten. Wellicht de laatste.

Maar, ik buig niet voorover, neen. IK blijf gehurkt zitten tegen de boom. Tegen mijn Japanse Kerselaar. De koevoet weegt in mijn hand en beslist heel bewust voor een andere drager. De aarde.

Als er vijf bladeren gevallen zijn van mijn boom zal ik opstaan. Als er vijf bladeren vallen van mijn boom zal ik opstaan. Zal ik opstaan.

Zes bladeren dwarrelen om ter traagst tot een plas, zand en gras. Kutseizoen.

Ik sta op als een sprinter heel bewust van elke beweging. Verbonden met evenwicht en situatie. Mijn stille kleine ballet in rallentando.

Mijn hand reikt naar de wonde , die een hele kleuterschool regendruppels niet kan uitwissen.
Een gat in het hoofd. Het klinkt komisch. IK veer op en ga mijn koevoet halen. En ja hoor! Hij past perfect in de schedel. De puzzel compleet.

En toen ik daar zo zat, kapotgeregend met in m'n rechterhand mijn voetje, toen dacht ik aan het volgende;

Zand , veel zand, en water. Ja water.
Kopje onder , kopje onder. Zout.
Emmertje , rijfje, ZANDKASTEEL.

Uit de vage kinderherinneringen wakker wordende werd ik er me van bewust dat ik met m'n koevoetje de inhoud uit Gerts oogkas haalde. IK voelde me weer klein. Spelen met de dingen.

Mooi oog , mooi. Mooi oog kan geen hond meer zien.
Oogzenuw. Nagel eens in pupil krassen, voelt als plastiek waarin kinderboterhammen wachten tot de middag waar ze zullen worden opgeslokt en vergeten worden.

Iets hards , mijn ijzeren lieveling voelt iets hards. Stil maar koevoetje , Gert zal je geen pijn doen. Ik ben er.


Een uurtje later hingen alle ingewanden mooi in de boom. Niet met draatjes , neen . Gewoon op de sterke takken van mijn Japanner. Het was erg mooi toen de zon onderging. Maar niets kon mij nog wederhouden
ook Samson een bezoekje te brengen.


(Kika.)