Maandagpleziertjes.
'Schat, geef de peper eens aan', schuurde mijn stem langs ultramoderne plexi-keukenkasten.Ik sneed een kilo bisceps aan flarden.Mijn keukenengel schoot mij de peper te hulp en voor ik het wist had ik heerlijke spagettisaus het leven geschonken.Het huis naast het onze glimlachte sober door het keukenraam. Ik was de gordijnen vergeten hun bekje dicht te kloppen en nu stonden ze daar zo open te gapen.Mezelf aanmanende toch de gordijnen te sluiten, sleepte ik voet na voet naar de plaats van de misdaad.Toen ik de garagepoort -die immers nooit op slot was-naar de hemel liet rijzen, bemerkte ik de immense bloedplek , daar waar ik de buurman een kettingzaag verkocht. Ik dwaalde verder het bevallige stulpje door en voelde m'n hart een tel overslaan toen ik de gordijnen bij elkander bracht. De schaduw wierp zich in volle macht over mij.

En ik verwierp de blik van deze omvangrijke schaduw , bracht mijn silhouet weer in een omarming van de avondzon. Groef een put in m'n ziel en dumpte het lijk van een oude buurman erin als klonk Mozart's requiem happerend in de cd-speler door de lege kamers van een zinkend schip.