Dagen
Mijn harde hoeven draaien zich in het warme zand,
maar de dag is koud. Het ijzer brandt tegen mijn voet.Ik sta en fluit een deuntje onder de roze bloesems van mijn kerselaar. Zal ik me afvragen waarom ik me schuldig voel? Schuldig aan de wereld en aan de dingen, schuldig omdat ik nooit bid voor het slapen gaan.Ik ben gedoopt, weet je. Gedoopt in grote emoties in slechts een week tijd. Een week vol liefde , agressie, angst , verdriet en schaamte.

Graag wil ik bedanken , de bloemen op mijn graf. Want hij die ze daar zachtjes liet vallen, hij was de enige die iets liet vallen. Wat kijk ik graag naar de overlevenden , hier vanuit mijn zware kist.
Ik voel me schuldig hier aan onnutigheid en toezien hoe de wereld word verscheurt door Saturnus de zonen-eter, de zonen van ons allen.

Ik kijk naar een muur.
De muur kijkt naar mij.
De muur fronst,
ik sluit mijn ogen.
Ik ben geen paardebeest noch dode.
Ik open de ogen,
De muur kijkt naar mij.
En ik vertel de muur over het fijne Dourfestival , over de zon en de fijne sfeer.Ik vertel de muur over pole pole Gent en hoe ik daar coctails leerde maken (caiperinja, mujito, cuba libre, jeke jeke, zazou en mambo)Ik vertel de muur over de mensen daar en dat mijn broer de gek helemaal uit Antwerpen kwam om een door Kika gemaakte mujito te kunnen drinken.Ik vertel hoe een camera-ploeg van jim-tv voor mijn voeten liep toen het druk was in de bar (en dat ik wellicht ergens op een achtergrond gestresseerd aan ;kijkend hip en jong vlaanderen word getoond)Ik vertel de muur ook dat ik voor het eerst thuis was op 21 juli en dat ik voor het eerst in m'n gehele leven het vuurwerk aan het kasteel in m'n geboortedorp had kunnen zien maar dat ik enkel de popcornplofjes aanhoorde omdat ik me schuldig voelde aan zovele dingen, zoveel dingen samen.

En de muur aanhoorde
De muur aanhoorde Fahrenheit 9/11, spiderman (haha , ja spiderman!)
en zelfs harry potter (verassend maar waar , die is leuk)

De muur aanhoorde Senieltjes.
De muur keek naar me en blies heel zachtjes mijn haren uit m'n ogen.

Ballerina

Wat een uiterst fijngevoelige avond.
En daar zit ik dan.
Slechts een lampje brand in het huisje, slechts een ziel aanwezig.
Vespertine vult het huis.
Een schetsboek word geschreven in ecoline en acryl.
Het medeplichtige lampje, mijn vriend,
schenkt mij de hand
Een poweet in mij wil dichten op deze donkere nacht
maar de kat slaapt
en als ik dicht dan word hij door de woordeloosheid gewekt
Ik moet voorzichtig zijn
Ik teken de eenzaamheid
ik schilder een dansende eenzaamheid
zij heet ballerina
zacht dwarrelt ze over de pagina's
Na de pentekening van het oog maakt ze zich groot
op haar tippen trippelt ze verder
ze vraagt niet of dat mag.
Ze mag.
Belletjes rinkelen, kleine belletjes maar eenzaam als in de hoge klokketoren van elk eenzaam dorp wanneer ze trippelt

Zal ik haar gevangen nemen in een foto?
Zal ze dan niet sterven?
Muziekdooszieltje , zult gij dan sterven?

En ze kijkt me aan wanneer ik haar dit vraag,
bijna verliest ze haar evenwicht
maar net voor haar breekbare tip zich uitstrekken kan tot een mensenvoet lijkt ze te zweven in evenwicht.

En ze kijkt me weer aan.
Ze staat vast op mijn blad en voor een woord uit haar mond een antwoord geeft droogt ze op , ze was slechts acryl.

Trein
Dromen over treinen komen dikwijls voor (heb ik van horen zeggen), de droom die ik nu ga neerschrijven had ik ongeveer een jaar geleden, het is dus zeker en vast een 'bijblijver'.

Ik zat op de trein, rustig, naar buiten turend. Ik dronk een blikje fanta.Ter zelfde moment stond Wanglen (Een der Kika's beste vriendinnetjes)ergens aan een spoorweg, twijfelend of ze voor een trein zou springen of niet. Natuurlijk zat ik op de trein die over de sporen reed waar Wanglen stond te twijfelen. Toen de trein voorbij haar reed en ze dus kennelijk had beslist in leven te blijven, zag ik Wanglen. Zij zag mij niet, ik wou dat ze me zag en daarom gooide ik het blikje fanta door het raampje om aandacht te vragen. Het blikje belande op haar hoofd en Wanglen viel tussen twee wagons in.(degene waar ik inzat en de volgende vanzelfsprekend). De trein reed door over Wanglen heen.

Ijsdroom (al een tijdje geleden, ook schilderij rond gemaakt)
Een enorm ijslandschap zong op mijn netvlies tot bevriezens toe.
Een zachte wind woei doorheen mijn haren en speelde heilzaam met het satijnen kleed dat nog half rondom mij hing. Toen ik de eerste noot subtiel teweeg bracht klonk zij als een twijfel die gedoemd was te eindigen in deze ijzige stilte.

De ezel waar ik op zat leek me als een vlieg bij zomertijd te willen afschudden.De zon sliep op de piano alvorens zij smolt in mijn liederen-speeltuig. Zachtrode tinten nestelden zich in het ijs, rondom mij , onder mij.

Gill snakte naar adem , daar onder het ijswater. Hij kreeg zijn lucht en zwom verder rondom mijn ijsblok.

Toen de zon verdwenen was, sloop G. op mijn ijseilandje, gaf me zacht en woordeloos een kus op het voorhoofd.Genadeloos speelde ik verder , geen lied zou een tel mogen achterlopen.

G. sliep in ,
daar op mijn buffetpiano.

Dromen 7juli 2004
Ik kwam op school, het was 1 september. Het gebouw was verlaten, een oude man die voor de poort zat vertelde me dat de school verhuist was naar Beveren (meerbepaald de gebouwen waar mijn basisschool gevestigd was)Ik ging er heen. De bel was al gegaan en iedereen zat al in een of andere vervallen klas. Ik stond daar maar op het koertje en ik wist niet waarheen ik moest, ik had geen flauw benul waar st Lucas hun secretariaat nu weer verstopt had. Toen ik daar maar wat stond te koekeloeren naar de gebouwen kwamen plots respectievelijk Ellen en Jente naar binnengewandeld. Zij zeulden me mee naar een kleine prefab-klas die kennelijk gebruikt werd als opslag ruimte van schoonmaakmiddelen (st Lucas schoonmaakmiddelen? Dat kan alleen in een droom...)

Ik weet niet meer juist wat we daar uitgevreten hebben, maar een ding weet ik wel zeker ,daarna kwamen nog twee dromen . (Ik weet niet juist of het eigenlijk een grote droom was waar ik de tussenliggende associaties van vergeten ben of dat het drie dromen waren)Oke de volgende dus;

Ik was bij Gilles thuis samen met mijn ouders. We zaten rond de tafel en Gilles was een potje honing aan het opdrinken. Gilles z'n ouders waren er niet. M'n moeder vroeg hoelang Gilles z'n ouders elkaar al kenden. Gilles keek vervolgens op de zijkant van het hongingpotje en zei ; 'dat is vandaag precies vier jaar, kijk maar'Hij toonde het potje aan m'n moeder.Daarna gaf Gilles het potje aan m'n moeder en wendde zich tot de telefoon. Mijn vader vroeg : 'wie bel je?,' en Gilles zei: 'Kathy'.
(Vind het vooral vreemd omdat ik het gevoel had dat ik ook rond de tafel zat ook gewoon het idee dat iemand honging drinkt en dat er dan nog zo'n datum op staat)

Laatste droom vorige nacht;
Ik zat thuis aan de tafel op een ochtend, ik at een boterhammetje (ik haat boterhammen eten in de ochtend)toen ik plots hard getinkelwinkel glasbreek geluid aanhoorde en een vuilniszak op mijn bord gesmeten kreeg. Ik keek naar buiten , ging ook voorzichtig richting venster (want er lag overal glas) en ik zag hoe de vuilnismannen rondreden met hun kar en er telkens een vuilniszak uithaalden die ze vervolgens door elk raam van de straat smeten.

Ik heb zelden zoveel dromen op een nacht gehad die ik me later nog zo voor de geest kon halen. Ook zijn dit drie van de weinige dromen die erg 'alledaags' zijn (oke wel absurd , maar meestal zijn mijn dromen eerder sprookjesachtig)

Ik leef nog
Jippie! Ik leef nog! Talrijke aanslagen werden als vergeldingsactie ondernomen tegen m'n eigenlijke persoon , maar telkens waren ook die aanslagen Kika-onverwoestbaar! De reden waarom ik eventjes helemaal aan een ander heb toeboehoort ligt helemaal bij het feit dat ik geen geld had om mijn nichtje te gaan bezoeken in downtown Cairo, daarom kwam ze maar een week naar hier , boeretown Beveren. Ach ja , ik werd onderworpen aan soldes -en inderdaad ik ben een bikini , een kleedje en een doorzichtbaar topje rijker-maar ach. Ik haat geld uitgeven aan mezelf. O ! Fijn nieuws nog van m'n eigen kant ; ik werk twee daagjes op pole pole op de Gentse feesten ! Gent is fijn, Gent is zo niet-Antwerpen. En in Gent zit een poes. Een schat van een poes.
Vandaag dan maar eens m'n tentje opgezet (kijken of ze nog rechtstaat), plots tot het besef gekomen dat ik vorig jaar m'n tent enorm marginaal had geschilderd en dat het desondanks dat ik het als een nachtmerrie beschouwde , toch nog op m'n zeil stond.Ach. Fijne dingen dus , Dour. O , nog wat fijns; M'n broer gaat in september met z'n vrouw naar China , de ouders van m'n schoonzus bezoeken . Dat wil zeggen ; Kika mag nog maar eens een maand op dee samoerai-kat gaan letten ( ik haat hun kat, het beest bijt in je gezicht als je sslaapt). Bij die Samoerai-kat hoort natuurlijk ook m'n broer z'n appartement , 2 minuutjes stappen van m'n school af! (Je moet weten dat ik als ik in Antwerpen wil geraken vanuit Beveren om 07u30 moet vertrekken om er om 9uur aan te komen)De zaligheid zelve dus , lang leve China!Ach wat.

Daar is m'n nicht weer, flink gewassen en gepoetst,, tijd om maar weer eens de entertainvogel uit te hangen.(Straks Akira kijken)

Ach.

S.M.A.K
Ja hoor , cultuurdag vandaag
eindelijk nog eens de S.M.A.K rorselen gaan bekijken (eventueel ook het andere museum) en net gemerkt dat ik duo tickets voor iets heb gewonnen van een of ander feestje aan de overpoort. (Ook wel toeval dat je tickets wint in de stad waar je dan nog aanwezig bent ook)
Jee, weg met dat vrolijkheidsregime
je suis contente.

De honderdste blogtekst.
En dat vier ik.
Opdracht ; schrijf een Kikaanse blogtekst,
mail hem vervolgens (of antwoord gewoon via deze weg).

(Indien het lage Kikaanse niveau niet van uwer schrijfaard is mag een verheerlijkingstekst ook altijd)

De fijnste schrijver van de fijnste tekst krijgt zomaar een acryltje cadeau. (Indien mogelijk kom ik het nog zelf brengen ook)

Oorlogskind
Het applaus vond zijn uitweg, het licht ging aan.
Het kleine vrouwtje stond door maar
haar ogen waren rood.
Ergens nog een verloren traan,
haar kleine gestalte,
o oma
Die muziek speelde veel te vaak
uit opa's mond

Hat applaus vond zijn uitweg, het licht ging aan.
Daar stond ze dan.
En stiekem hoopte je dan dat ze het al was vergeten,
dat ze tegen nu al gedementeerd zou zijn
maar het kleine wonder
zo schrompelig en breekbaar
tussen die massa
als een klein kind
verlaten in de oorlog.