De kunstenaar Franck Bragigand.
Gisteren, op maandag kregen we op school een gastspreker over de vloer, zoals het past op een kunstschool was deze Franck een kunstenaar. Althans dat liet hij ons graag geloven. Ooit vervaardigde hij zelf kunst maar sinds enkele jaren gebruikt hij de dingen die er al zijn. Hij schildert dus naar eigen zeggen 'garbage'(het zijn tweede hands meubels mais bon , als hij het zelf zegt).Om concreet te zeggen wat hij doet ; stoelen schilderen, tafels schilderen, lampen schilderen en ook nog muren. Vervolgens liet hij twee uur lang dia's zien van muren die hij geschildert had, hij noemde dat dan 'zijn tentoonstelling' wanneer hij toevallig een museum van muurverf had voorzien en wanneer een andere kunstenaar prenten aan z'n muren hing. De Franse kunstenaar die zichzelf 'schilder' noemt, had zelfs reuze stiekem een werk gemaakt dat 'secret painting' heet. Wat had hij dan gedaan? Wel , hij had een naamplaatje (je weet wel zo eentje dat aanduid in welke gemeente je bent)gepikt en hij had het in andere kleuren ingeschildert en terug gezet. Reuze cool toch , die kunstenaars. Toen ik hoorde dat ie ook een fabriekje had opgericht in het Leuvense waar men uw favoriete plastiek plant in uw favoriete kleur spuit, konnen mijn binnenpretjes niet meer op. De man deed zich met name erg serieus voor en was erg trots op z'n opleiding aan de Amsterdamse academie. Het grappige was dat de man compleet op de hoogte was van de saaiheid van z'n werk en vooral dat hij als huisschilder eigenlijk niet de naam 'kunstenaar' tot zich mag nemen, waardoor hij het een pseudo-politiek tintje gaf door te melden dan hij bijdraagt tot de democratie (de mensen mogen de kleuren zelf kiezen). Als laatste kregen we te horen dat de man ook een kringloopwinkel heeft (met zelf geschilderde spulletjes ; lampen, stoelen en tafels dus)Hiep hoi st-Lucas , ze hebben ook weer eens iemand uitgenodigt.(waarom hebben ze de klusjesman niet gewoon uitgenodigt, is goedkoper en hij kan tenminste Nederlands.)

Ook nog dank aan meneer Bogaert(leerkracht vrije beeldende kunsten vorm) die het niet eens was met meneer Franck z'n kijk op democratie (de mensen kunnen de vorm toch niet kiezen van hun stoel? etc.Wat een serieus grappige discussie werd vooral omdat meneertje Franck bijna huilen ging.)

(geinspireerd op)Barst Burnz.
We situeren ons omstreeks het jaar 2004 ergens in een giro-achtiglokaal dat werd gebombardeert tot een heus jeugdhuis.Mezelve en Hare Mona spelen de drie-in-een-maddamekes. (Dat wil zeggen, dat we naast het inkomgeld ontvangen ook wc-papier uitdelen en mensen die een stoemp ter hoogte van hun gezicht kregen, gerust stellen dat het iedereen wel eens overkomt). M'n oudste broer , die tevens organisator is van het hele metalavondje, staat te ijsberen uit nervositeit. Althans dat vermoed ik , want met die twee meter hoge , 150 kilo meezuilende in zwart gekleede luizenkoppen , zou het ook wel best kunnen dat m'n broer zich gewoon niet zo op z'n gemak voelde. Hopen freaks komen gretig op het gebeuren af en betalen veel te veel geld voor de groepjes die eigenlijk stiekem wel allemaal hetzelfde groepje hadden kunnen zijn. Toen ik net de 85 ste bezoeker had aangeduid kwam daar zo'n etter af , om een beetje interessant te komen doen over het feit dat hij drummer was bij een van die bandjes. Met veel overtuiging nam ik deel aan het gesprek. De arme Amerikaans-uitziende drummer was lichtelijk gefrustreerd omdat de gitarist net nu in een afkickcentrum was beland. Hij was waarlijk kwaad op hem, maar dat ontkende hij klaarblijkelijk zelf nog.Het is best grappig wanneer een halfkaalgeschoren , half-volgepiercete dan plots verteld dat hij enorm zenuwachtig is om later op de avond naast het ritme te kloppen.(het is vooral grappig omdat hij dit als z'n eerste proffesionele opdracht zag -en laat ik u eraan herinneren dat dit zich allemaal bevond in een afgelegen chiro-lokaal-)
Ach ja, iemand riep dat er bier was , en weg was hij. Een half uurtje later kwam er een ongelofelijk lelijk wijf naar de kassa, al schreiend dan nog wel. Iemand had haar 'per ongeluk' een elleboog verkocht terhoogte van haar ontzettend lelijk oog. Ik gaf haar toiletpapier en liet haar zelfs het toiletpapier betalen (misschien kon ze met een oog niet lezen dat er op het bordje dat aan de kassa stond 'wc-papier gratis', maar ze betaalde en bood geen weerstand). Na wel twintig keer 'o clair de la lune', te hebben gezongen met Mona (puur uit anarchie tegenover zij die zich stoer voelen in een latex-pakje), kwam er alweer een of ander omlaaggevallen stukje bandlid een praatje maken met ons. Het was een Duitser die Engels sprak, de hoofdact was en om de een of andere reden dringent iets uit z'n neus wou halen. Hij was per uitzondering wel knap, dat geef ik gerust toe maar het feit dat ie stond te zeiken tegen de mooi gedrapeerde gothic-mantels in de vestiaire maakte hem een stuk minder aantrekkelijker.Toen ie zich omdraaide liep hij tegen m'n schoonzus aan die net was binnengekomen. Mijn schoonzus uitte lichtelijke paniek in d'r ogen. Je moet namelijk weten dat ze nog nooit in contact was gekomen met dit soort mensen en dit soort -ahum-'muziek'. De schoonzus is een r&b-chick van Chinese afkomst met weinig of geen kennis van andere bestaande muzieksoorten. Je kan je dus best wel inbeelden hoe dat moet zijn. Je komt dan aan op een soort weide en achterin die weide staat een vervallen pand, je vaagt je af of het wel hier is dat je man een feestje organiseerd. Je gaat richting het vervallen krot en komt enkele rondhangende of kotsende lang-zwart-harige mensen tegen die zich bij voorkeur in het zwart gehuldigt hebben. Je nadert het krot, je durft het alleen betreden, loopt bij het binnenkomen een zeikende man tegen het lijf en ziet vervolgens je schoonzus zitten wat je doet bevestigen dat het geen nachtmerrie is en dat dit echt wel het 'feestje' is dat je man wist te organiseren.

Maar , toen ik omstreeks twee uur leek m'n schoonzus helemaal gewonnen voor de heavy metal(of hoe je het gebrul op basgitaren onder invloed van fout gedrum ook wil noemen). Best grappig hoe een r&b-chick plots staat te headbangen op een nummer dat 'plassex' heet en gespeeld word door een groep die ' a band onnozeleirs'noemt.Zo zie je maar , voor alle soorten muziek openstaan zeg ik altijd. (nu ik het schrijf en erover nadenk , bedenk ik plots dat ik het eigenlijk nog nooit gezegt heb, mais bon.)

Ach ja, vanaf half drie kwamen er dj's, die op hun manier ook een soort metal brachten. Het vreemde was wel dat het me eerder goa was en dat het me enorm zinde. Maar laten we vooral stilhouden dat het goa was, vooral voor al die dronken zwartjes die erop stonden te headbangen en elkaar waren aan het duwen tot bloedens toe. Mocht ik een film willen maken , dit zou een prachtige openingscene zijn.

Passer d'abord.
Onder mijn gemoedstoestand zou men ter ondersteuning best een bierviltje schuiven, zo dacht ik bij het neerleggen van de hoorn. Voor ik zelf het telefoontje wist te plegen was de gemoedstoestand alleszins optimistischer en zelfs ergens nog wel vrolijk. Maar zoals ik al vermoede klonk de stem door de hoorn zoals ik ze kende, ik herhaal ; kende als in 'gekend hebben'. Een voorspelbare smoes die gerust een feit zou kunnen zijn maar alleszins als reden niet volstaat.
Zoals je al kan vermoeden , zullen andere vrienden je wel bezoeken, het is reeds duidelijk dat er een onderscheid is tussen hen die gij gelooft en zij die u geloven. De reden hiertoe is mij onduidelijk en zo is ze eigenlijk altijd geweest zonder dat ik er mij vragen bij hebt gesteld. Vragen stellen in bepaalde situaties hoeft helemaal niet , zolang je maar die ene jij blijft. Die jij die ik ken. Die ik altijd zal kennen, hoe zeer je je dan ook aangevallen voelt. Misschien was het dat. Ik met mijn schrikwekkende zelfverheerlijking, met mijn mensenkennis, mijn inzicht in de psyche. Je zat gevangen op een plaats waar jouw cel ook de mijne was. Liefste ik kan je dit allemaal vergeven. De kleine leugens die ik nooit wist te maken, je zei ze voor me. Je moest wel. Ik vergeef je, ik vergeef je vriend dat ik zoveel van je hou. Ik vergeef je de rug die je me steeds weer wist toe te keren. Ik vergeef je dat je telkens weer door de treinen werd opgezogen. Op een mooie zomerdag, ik hoop dat wij elkaar dan treffen. Ik weet niet of ik nog naar je toe kan komen wanneer ik jou dat belooft heb. Je zal je post wel krijgen. Ik ben niets voor jou en betwijfel of ik dat ooit ben geweest , hoe zoet soultravelers werden uitgesmeerd over die vrolijke grote taart, dat maakt zo bitter weinig uit. Jij wil mij niet kennen dat is duidelijk.En nu wanneer ik kijk hoe een uil zijn vleugels slaat op het ritme van een ongekend benauwend gevoel kan ik nog steeds niet anders dan goed over je denken. Ik verlaat jou een beetje lieve schat en ik weet dat je dat niet eens merken zal tot de dag dat je ontwaakt op de dorens van de blauwe roos.

Hoe het gaat.
U kent ze wellicht wel , de ADHD-patientjes.
En net als ieder van u ken ik er zo ook eentje. Zijn naam is Johny en hij zit per ongeluk ook in mijn eigenste klaslokaal , wanneer ik daar ook aanwezig ben.Ja, zelfs op sportdag was hij er om iedereen en alles nog meer te vermoeien dan al het geval was. Zoals gewoonlijk hadden we voordien een keuze uit 4 sporten (respectievelijk surfen, zeilen,kayakken en mountainbiken), waarvan de twee gekozene sporten zouden worden uitgevoerd door de kiezer ervan. Er moet iets fout gelopen zijn want ik mocht (jippie) de twee sporten die ik net niet wou doen tot een veilig einde brengen.Surfen en mountainbike dus, lekker fijn in dezelfde groep als Johny.Maar het mocht niet zijn, na slecht een halfuurtje verveling (door geen wind en het beseffen dat je met een belachelijk ^pakje op een stom wit bord staat , te wachten op een briesje), na slechts een halfuurtje verveling dus had Johny himself z'n surfplank al kapot gekregen (een vin afgebroken). Waarna hem dus vriendelijk gevraagt werd het meer te verlaten. Kika dus op een surfplank met een ADHD-patient aan de kant als supporter (wat ik net niet nodig had mits ik intussen de andere kant-verkeerde kant-van het meer had bereikt en niet meer terug kon geraken, wat zijne Johny aan de kant heel wat hilariteit opleverde.)Ach ja, daar kwam dan meneer -ik-kan-heel-goed-surfen-RIK (heeft ooit tot mijn harem toebehoord)aan, om mijn surfplank helemaal terug te surfen, maar meneer Rik kon het niet laten eerst de mast van dat gigantisch zware ding op mijn kop te laten vallen.
Ik liet m'n kop voor watie was en liep mijn welverdiende boterhammetjes tegemoet.
Na de middag was er mountainbike en zoals ik altijd geluk heb zat ook deze keer Johny in mijn groep (komt er dan nooit een eind aan die nachtmerrie?).
Drie uur hooikoorts-oplopende uren later had ik Johny, mountainbike en een leerkrachte kunstgeschiedenis die maar bleef zagen wanneer er een einde kwam aan de rit, achter de rug.
Hippie Hans Oiseau vertelde dat hij een hele dag piraat gespeeld had in een zeilbootje en het hele meer drie uur geterroriseerd had en plots besefte ik dat alles eigenlijk was verlopen zoals het bijna elke dag klasinwaards gebeurt.
Toen ik thuiskwam
had ik Johny-hoofdpijn , rode ogen en een lift van een Eddy Wally-immitator achter de rug
met andere woorden;
alles was weer normaal , zOnder de gevreesde extra inspanningen die dag.

Roodoog heeft geen vriendjes.
Roodoog heeft geen vriendjes
en nog minder een normale neus

roodoog heeft geen vriendjes


Neen , roodoog heeft geen vriendjes.

LOGICA DES DINGEN
1?GOD
2?DE DAGEN
3?NATUUR
4?NOG ATOOMSTAPELINGEN
5?VLIEGEN,DOOD EN VERDERF
laatst?JONATHAN DE HYPERKINEET

ach ach
Verveling, geen zin in amusee-vous
(wellicht ook geen volk)
En snotneus.
Hopelijk word het dus wat, een verassing
(in de zin van ; er breekt eens een brand uit ofzo)zou wel fijn zijn.Brand
ja
of plots een overstroming
en alle foto's gaan kapot.
zOIETS.

bONK
Hedenavond 11 april, weinig te doen. Een omhoogezwommen hoofdpijn , wellicht door de zware fysieke inspanningen die het opruimen van mijner kamer eisen.Een bezoekje aan de blog van hare Rita De Pita, messenger praatje met zijner here Boontje (hij heeft rapsels in z'n hoofd en hij is geen vette neger, wat moet daarvan worden?) maar we blijven de romanticus steunen, in zijn harde ZOEKTOCHT naar een Daviniaanse meid.Momenteel wekt een of andere Xeth Ithalgar (een pseudoniem van een mij totaal onbekende persoon die toevallig soms op dezelfde site tekeningetjes maakt.)mij uit m'n wegstaardroom naar het buitenland -meerbepaald het tuintje van de sociale woning, tevens mijn woning-waar eigenlijk niets anders te zien valt dan het duister.Die Xeth persoon kent echt geen zwam af van tekenmateriaal,wat dus -weer eens-behoorlijk zonde is. Velen met talent en zonder opleiding denken ; papiertje-potloodje en klaar.(en zoals ik het hier laat klinken is er veel meer dan dat,maar ik zou 's werelds grootste zaag zijn daar verder over uit te wijden). Ach. Schoolwerk , ik denk plots aan schoolwerk. Een Antwerps 19de eeuws gebouw bespreken (neo-stijl dus), met foto en stijlbesprekingen etc. Dus geheel tegen mijn zin zal ik deze week naar de grote marginale koekenstad trekken om daar een foto te maken van een groot , lelijk saai gebouw waar wellicht al talloze Nederlanders hun urine wisten te loodsen.De andere taak die ik maken moet is best nog fijn , een reeks van 4 foto's met als thema 'integratie van de mens in de natuur'en dat , ja dat is fijn. (deze opdracht is het vervolg op 'integratie van de mens in een voorwerp' waarvan u het resultaat kan bekijken op url: http://kikavolaille.deviantart.com/gallery/
u ziet, ik heb me vermaakt).

Heb ik al vermeld dat het zondag is? Zondagen zijn saai. Heb ik al vermeld dat er een grote liefde is?
Die is er.
Die is er.

En er is ook poezie.

Poezie, muziek en performance; PMP
Rita De Pita en mezelve
op 16 april
in het fotomuseum antwerpen
(ik denk gratis inkom)
vanaf 19 uur open tot een uur of 22 (alleszins het museum zelf, het cafe zal wel een kot in de nacht zijn)

Gedaan
Schuif je cocaine aan de kant en ruim je eigen rommel op.

Ik kap de laatste letters ermee.
Ik wil pen en inkt.

.;.;.;.;.;.;.;.;.;.;.;.;.;
Ze gingen.
De wagen verdween in de verte.
Alles lag maar
zomaar op de achterbank
in de gloedhete zon.

En alles verdween de oneindige woestijn in ,
we stonden daar maar te kijken.
Enkel de zon die we droegen op onze schouders, was al leed genoeg.