- 21/10/1990
Τι μένει;
Φαρδείς, απέραντοι ουρανοί, μεγάλες λεωφόροι,
που κουβαλούν σε βάθος άπειρο τα πιο κρυφά όνειρά
μας.
Με μάτια διάπλατα ανοικτά, γενναίοι, ελπιδοφόροι,
βαδίσαμε, ακούγοντας τους πόθους της καρδιάς
μας.
Και μια φωνή εσωτερική, που μας τυλίγει και πληθαίνει,
μας κάνει να ρωτιόμαστε, τι μένει, τι μας μένει;
Μόνο οι εντυπώσεις απ' τα πράγματα που 'δαμε στην
πορεία
και που μ' αυτά συνθέσαμε δική μας ιστορία.
Κι οι σχέσεις οι ανθρώπινες, μονάχα αυτές μας
μένουν.
Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, με τη ζωή μας δένουν.
19/11/1990
Είναι το γκρέμισμα παλιών ειδώλων
Είναι το λιμάνι κι είναι τα πλοία
κι είναι ζεστή βραδιά καλοκαιριού.
Πού είν' τα σημάδια, όσα απόμειναν,
κάποιου θαλασσινού θεού;
Πού είν' ο Νηρέας κι ο Τρίτωνας, ο Πόντος κι ο
Πρωτέας,
μες το βυθό να βρίσκονται ποιου τάχα ωκεανού;
Είναι τα δέντρα κι είναι η πλατεία,
μες την ομίχλη χειμωνιάτικου πρωινού.
Πέρα απ' τις μπάλες και τους δρόμους που στολίστηκαν,
πού είναι τα ίχνη του λαμπρού αστεριού;
Πού είναι οι μάγοι κι οι βοσκοί, οι αγγέλοι, οι
ψαλμωδίες,
τα όνειρα που ξεπρόβαλλαν στο στρώμα του χιονιού;
Είναι οι δρόμοι κι είναι η ιστορία.
Είναι το γκρέμισμα παλιών ειδώλων.
Η ενηλικίωση κι η διαρκής πορεία,
προς αναζήτηση νέων συμβόλων.
12/12/1990
Ο καιρός των πρώτων ερώτων
Φεύγουμε, αφήνοντας πίσω στο λιμάνι,
τον καιρό των πρώτων ερώτων.
Καθώς το πλοίο μας φεύγει, στο μυαλό μας φτάνει
ίλιγγος, πανδαιμόνιο κρότων.
Η νύχτα εισβάλλει στο δωμάτιο, στο κρεββάτι.
Άγγιγμα κρύο ή σκέψη ερωτική;
Κάθε στιγμή μας που έρχεται, παρέρχεται γεμάτη
αγάπη, αδυναμία κι οργή.
8/1/1991
Δεν χρειάζεται να είμαστε δυστυχισμένοι
Δεν χρειάζεται να 'μαστε δυστυχισμένοι.
Η ευτυχία υπάρχει και θα 'ρθει.
Δεν χρειάζεται να 'μαστε διχασμένοι,
σ' ό,τι θέλει το σώμα, σ' ό,τι θέλει η ψυχή.
Δεν χρειάζεται να 'χουμε πλάσει
μες στο μυαλό μας την καταστροφή.
Δεν ειν' ανάγκη να 'χουμε χορτάσει
την ομορφιά που υπάρχει στη ζωή.
Δεν χρειάζεται να 'μαστε λυπημένοι
ούτε για κείνους, ούτε για μας.
Η μέρα φεύγει κι η καινούργια μας προσμένει,
αιώνιο σύμβολο της νιότης, της χαράς.
3/3/1991
Αποζητώ παντού τον οργασμό
Αποζητώ παντού, πάντα τον οργασμό,
που όλο τραντάζει και ηλεκτρίζει το κορμί μου.
Πώς ηρεμεί μετά απ' τον ύστερο σπασμό,
πόσο ψηλά ανατείνεται η ψυχή μου!
Πώς ανεβαίνω σε διαυγείς, καινούριους ουρανούς,
μέσα σε πανδαισία χρωμάτων!
Απ' τη στιγμή που αγάπησα, ζητώ τον οργασμό,
που διαπερνά κι αναστατώνει την ψυχή μου.
Που κάνει να ηρεμεί στον ύστερο σπασμό
και γαληνεύει κι ελαφραίνει το κορμί μου.
Πώς το κορμί σμιλεύεται στης τέχνης τους ρυθμούς,
φτάνοντας το επίπεδο εξαίσιων αγαλμάτων!
4/3/1991
Υπέρβαση
Και νιώθω να βυθίζομαι στην αγκαλιά του απείρου.
Και νιώθω πως τυλίγομαι απ' απέραντη γαλήνη.
Νιώθω πως παρασέρνομαι στα θάμπη ενός ονείρου
και κάθε τι ανθρώπινο ασήμαντο και σβήνει.
Και νιώθω μιαν υπέρβαση πως κάνω των πραγμάτων
και νιώθω πια πως ξέφυγα απ' τον κόσμο των θεσμών.
Και βρέθηκα στον ήρεμο κόσμο των οραμάτων
και με τυλίγει η αρμονία των ιδεών.
Και τούτη η ήρεμη στιγμή, που η γνώση απαλύνει,
με κάνει να βυθίζομαι στην άπειρη γαλήνη.
12/3/1991
Κατάλυση άγχους
"Τι θα διαβάσουμε, πώς θα περάσουμε, πότε θα πάρουμε
πτυχίο;"
Τι γυρεύω με τούτα τ' αγχωμένα παιδιά;
"Θυμάστε πώς ήταν τα πράγματα στο σχολείο;"
Όχι τα ξέχασα... Πόσο έχω αλλάξει τελικά...
Το πλοίο γλυστρά αργά για Σαντορίνη...
Κι ο ήλιος λάμπει, στον ανέφελο ουρανό.
Η ευτυχία με πλημμυρίζει κι η γαλήνη...
Πέφτουν τα θέματα... Α! Τι εύκολα! Περνώ...
17/3/1991
Μανιφέστο
"Ζούμε αναμφίβολα σε κόσμο παρακμής.
Δίχως αξίες, στόχους, υψηλές αναζητήσεις.
Απολαμβάνουμε ευτελείς μορφές της ηδονής.
Δεν θέτουμε ερωτήματα και δεν ζητούμε λύσεις.
Βαδίζουμε, είναι βέβαιο, όλο προς τον γκρεμό.
Κι οι στοχαστές του μέλλοντος, όσο καλοί κι αν
βγούνε,
να μας προσφέρουν δεν μπορούν πλέον το λυτρωμό,
αφού είναι όλοι αδιάφοροι και πια δεν τους ακούνε".
Πόσο βαριέμαι αυτές τις συζητήσεις!
Έτοιμα τα ερωτήματα, έτοιμες κι οι απαντήσεις.
Αρνούνται πάντοτε το απλό, όλο μιλούν για κρίσεις.
Σ' ατέρμονα αδιέξοδα τις σκέψεις οδηγούν.
Και με τις λέξεις παίζουνε, ρητορικά απαντούν.
Πάντοτε διώχνουν τη ζωή ψάχνοντας να τη βρουν.
Ναι, είν' ο κόσμος μας απλός.
Ναι, θέλω η ηδονή να με ταράξει, ο οργασμός
να με κλονίσει, η μουσική
να παίζει κι ο χορός
ερωτικός να μένει ως το πρωί.
Δεν ψάχνω πια σ' ατέρμονες και ανούσιες συζητήσεις,
μα τη ζωή μου χαίρομαι, μ' όλες μου τις αισθήσεις.
Κι όταν γελώ κι όταν υψώνομαι πολύ απ' την ηδονή,
στο κάθε ένα ζήτημα η λύση έχει δοθεί.
26/4/1991
Όλα θα γίνουν το πρωί
Όλα θα γίνουν το πρωί. Μ' απόψε μου απομένει
μια νύχτα μοναχή, μια νύχτα ονειρεμένη.
Ν' ακούσω μουσική... Να περπατήσω ως την παραλία.
Να 'ναι τα πόδια μου γυμνά, να φεύγει η άμμος
κρύα.
Ο άνεμος όλο να φυσά, με ξέχωρη γοητεία.
Όλα θα γίνουν το πρωί. Μ' απόψε είν' η μαγεία...
29/4/1991
Αναπηρία
Είναι πολλά τα εμπόδια που υψώνει η αναπηρία...
Πιο δύσκολα απ' το κάθε τι.
Μες το μυαλό μας τριβελίζει ένα "γιατί;"
Και μας πεισμώνει.
Βαδίζουμε, είναι αδιάβατοι οι δρόμοι.
Αγώνας ν' ανεβούμε πιο ψηλά,
στο κάθε βήμα που βαδίζουμε μπροστά.
.......................................................................
Μονάχα εμείς μπορούμε να υψωθούμε
-ή περιθώριο ή εξαίρεση τρανή-
μονάχα εμείς μπορούμε να γευτούμε
κάποιαν απρόσμενη κι ανέλπιστη ηδονή
που να τη νιώσουν οι άλλοι δεν μπορούνε.
Βαδίζουμε, είναι αδιάβατοι οι δρόμοι.
Μ' απέναντι σε ό,τι μας πληγώνει,
η θέλησή μας μας πεισμώνει.
12/5/1991
Μια δύναμη παράξενη
Μια δύναμη παράξενη, μια ακτίνα φωτεινή.
Μας συνταράζει ο άνεμος και πάλι.
Μες στο δωμάτιο καίει μια φλόγα μυστική.
Μακριά φτάνουν οι ελπίδες μας κι οι πόθοι μας μεγάλοι.
20/5/1991
Διακοπές
Αφόρητη ανάγκη για διακοπές.
Πολλά τα εμπόδια, η πίεση μεγάλη.
Δεν έρχονται όλα όπως τα θες,
μα προσπαθείς και πάλι.
Αφόρητη ανάγκη για διακοπές.
Πόσο θ' αντέξουμε σ' αυτόν τον τόπο;
Για πόσο θα υποκύπτουμε στις προσταγές;
Πόσο θ' αντιστεκόμαστε στον κόπο;
Θα ξεχυθούμε σε παραλίες,
θ' ανυψωθούμε ως τα βουνά.
Θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες
κι όλα τα εμπόδια τα ταπεινά.
7/6/1991
Πίεση
Δύσκολο να το παίζω το παιχνίδι
και στη δουλειά, μα και στην ηδονή.
Το κάθε τι με σφίγγει, με τυλίγει,
πολλά τα εμπόδια, η πίεση τρανή.
Πώς ν' αγαπάω, πώς ν' αφιερώσω
το χρόνο το σωστό στον εαυτό μου;
Πόσο να υποχωρήσω δίχως να πληγώσω,
να θίξω ανεπανόρθωτα τον όποιο εγωισμό μου;
Πόσα να πάρω και να δώσω;
Τι ρόλο παίζει η Ιατρική;
Πώς ν' αγαπήσω, δίχως να πληγώσω;
Πώς ν' αφεθώ ελεύθερη μπροστά στην ηδονή;
Πόσο το κάθε τι να μην μ' αγχώνει;
Πώς θα μου δείξει η αγάπη μου το δρόμο το σωστό
και θα παραμερίσει αυτό που με πληγώνει,
για να μπορώ πιο ελεύθερη να ζω;
8/6/1991
Ανατάσεις
Μ' αρέσει, με γοητεύει η ώρα εκείνη,
όταν, αφού το δράμα έχει παιχτεί,
της δράσης ο απόηχος ολοένα αργοσβήνει
και απλώνεται ολόγυρα η σιωπή.
Όταν νομίζεις οι φωνές ψηλά πως ανεβαίνουν
και χάνονται, διασχίζοντας ένα μουντό ουρανό.
Τις ταπεινές υπάρξεις μας θαρρείς πως υπερβαίνουν.
Το κάθε τι το ανθρώπινο φαντάζει μακρινό.
Θα 'θελα, ωστόσο, αντί για να σιγήσει,
ο ήχος, ξάφνου να κοπεί.
Μες την πιο δύσκολη στιγμή, δίχως να υπάρξει λύση.
Την ένταση επιτέλους κάποιος να γευτεί,
με δίχως κάθαρση. Δεν θέλουμε ανατάσεις,
ή λυτρωμούς ή λάμψεις μαγικές.
Να ζούμε θέλουμε υπαρκτές τις καταστάσεις
και να γευτούμε στο έπακρο όλες τις ηδονές.
11/6/1991
Ερωτικό
(Α' βραβείο διαγωνισμού ποίησης
του περιοδικού Cosmopolitan)
Μπορείς στη νύχτα να φωνάζεις τ' ονομά μου,
όταν διεγείρεσαι, όταν φτάνεις σ' οργασμό;
Όταν χορεύουν στο ταβάνι τα όνειρά μου
κι ακολουθούν ένα παράξενο σκοπό;
Μπορείς να με σηκώσεις στον αέρα,
να τραγουδάς, να ελπίζεις μυστικά;
Να μ' ενθαρρύνεις, να μ' ακούς την κάθε μέρα,
τις αγωνίες και τ' άγχη μου να διώξεις μακριά;
Μπορείς ν' αναζητείς τα βήματά μου,
στο δρόμο, στο νερό, στην αμμουδιά;
Μπορείς ν' αναγνωρίζεις τ' άρωμά μου
και να μ' επιθυμείς παντοτινά;
Μπορείς στη νύχτα να φωνάζεις τ' όνομά μου
και να το γράφεις σ' ένα διάπυρο ουρανό;
Να μ' αγαπάς, να κάνεις την καρδιά μου,
την ύπαρξή μου να φωνάζει "σ' αγαπώ";
12/6/1991
Απόψε
Η θάλασσα βογκάει στα βράχια επάνω.
Το φως του φάρου αναβοσβήνει, ερωτικό.
Σαν μέσα σε ίλιγγο, κάθ' αίσθηση να χάνω...
Πόση ζεστή κι εξαίσια η νύχτα απόψε εδώ!
Ανάμεσα στα κύματα οι βάρκες αρμενίζουν
και σμίγουνε τα φώτα τους με τ' άστρα τ' ουρανού.
Αγέρωχες, τις θάλασσες ολοένα διασχίζουν
κι εντείνουνε την έξαψη, τη φαντασία στο νου.
Πόσο μακριά, πόσο βαθιά να 'χουνε φτάσει, σε τι χώρες;
Αύριο θ' αρμενίζουμε μαζί.
Φανταστικές κι υπέροχες διαβαίνουνε οι ώρες.
Να 'κανα απόψε έρωτα σε τούτη την ακτή!
25/7/1991
Υπαρξιακή αγωνία
Η αγωνία τούτη με βαραίνει,
σαν βλέπω κάποιον να πεθαίνει.
Προτού να παραδώσω την σκυτάλη,
να 'χω τη δύναμη να υψώσω το κεφάλι
κατάματα στον ουρανό
και να φωνάξω: Εγώ! Εδώ είμ' εγώ!
Εδώ είμ' εγώ και δίπλα μου βρίσκονται τα όνειρά μου,
οι πόθοι μου, οι πράξεις μου, όλα τα πράγματά μου.
Οι εμπειρίες μου που απόκτησα στο δρόμο μου μία-μία.
Τα ίχνη μου, που τράβηξαν ξεχωριστή πορεία.
10-12/8/1991
Σαν ένα πλοίο
Σαν ένα πλοίο που έδεσε σ' ένα παλιό λιμάνι
κι έμεινε εκεί καιρό...
Το πλοίο σαλπάρει, το λιμάνι δεν προφταίνει,
τι κι αν το δένει με σχοινί ισχυρό...
Θέλω ταξίδια κι εκδρομές, ν' ανοίξω τα φτερά μου,
μ' ολόλευκα πανιά...
Κι αν το λιμάνι είν' όμορφο κι αν νοσταλγεί η καρδιά μου,
είναι καιρός να φύγω πια...
16/8/1991
Φθινόπωρο
Πολεμήσαμε όλη μας τη ζωή για μιαν ιδέα, που χάνεται καθώς τα σύννεφα
σκιάζουν τον ουρανό.
Ίσως είναι καιρός να τελειώσει το καλοκαίρι, να φορέσω το ταγιέρ το
αυστηρό.
Μαζεύω τα πράγματα κι αφήνω το ξενοδοχείο, ακολουθώντας μια περίεργη
γραμμή.
Στο βάθος του ορίζοντα προσμένει το πλοίο, έτοιμο να φύγει από στιγμή
σε στιγμή.
Εποχή ανασυγκρότησης, αναθεώρησης, νέων οραμάτων, νέων θεσμών.
Το φθινόπωρο έρχεται με ορμή να καταλάβει τη θέση του στη βασιλεία
των ουρανών.
3/9/1991
