- 'Ενα φως μέσα στη νύχτα
Μέσα στη νύχτα είν' ένα φως που λάμπει μυστικά
κι εγώ εδώ άγρυπνη κοιτάζοντας τ' αστέρια
Είναι η ομίχλη, πιο πυκνή και σκέπασε την πόλη.
Φαντάζουν σε όνειρο όλα γύρω μαγικά.
Στον ουρανό υψώνω, εκστατικά, τα χέρια
κι ένα δέος διαπερνά την ύπαρξή μου όλη.
Πάντα στη νύχτα αυτό το φως λάμπει ξεχωριστά
κι ακόμη τώρα πλάθω τα όνειρά μου.
Σκέφτομαι κι όλο αλλάζω την πορεία στη ζωή.
Μα μένουν πάντα όλα γύρω θαυμαστά.
Και μεγαλώνουνε τους πόθους στην καρδιά μου.
Πέφτει ένα αστέρι, θα 'βγει η ευχή μου αληθινή;
1/11/1992
Θα 'ρθουν οι ώρες
'Εμεινα πλάι στη θάλασσα κοιτάζοντας τ' αστέρια
κι ακούγοντας το κύμα να ξεσπάει στην αμμουδιά
πέρασαν χρόνια απ' όταν άπλωνα τα χέρια
στον ουρανό μαι θερινή βραδιά.
Τότε που απολάμβανα τη φύση στην καρδιά μου
και τις ζωής τις πιο ωραίες στιγμές.
Ακόμη τώρα πλάθω τα όνειρά μου
μα για να γίνουν, θα 'ρθουν οι ώρες οι σωστές.
12/11/1992
Θριαμβευτές
Κλείσιμο της ενότητας - σαν επίλογος
Στην ηλικία των 19 1/2 ετών, δυο χρόνια μετά τον
ερχομό μου στο Ηράκλειο
'Ισως πια χάνεται η ευκαιρία
το πλοίο μας μόλις φεύγει απ' το λιμάνι,
το τρένο έχει περάσει απ' το σταθμό.
Πώς η ζωή μας πίσω αφήνεται και χάνει
εκείνο που ποθήσαμε, τον πιο κρυφό σκοπό.
Στο δρόμο μας προφταίνει ένα αεροπλάνο
και ξαφνικά ανεβαίνουμε σε νέους ουρανούς
και πίσω μας αφήνουμε τις άτυχες στιγμές
πετώντας πιο ψηλά κι απ' όλους πάνω
σχίζουμε τους ορίζοντες - άλλοτε κραταιούς.
Φτάνουμε πρώτοι απ' όλους, θριαμβευτές.
13/11/1992
Δραπέτευσα
Δραπέτευσα, πηγαίνοντας μόνη στην παραλία.
'Ετρεξα μες στην άμμο, μάζεψα αχιβάδες.
Είδα το κύμα να ξεσπάει στα βράχια επάνω.
Ξάπλωσα εκεί κι αφέθηκα μέσα στην οπτασία
εκείνη, όπως σχημάτιζαν τα σύννεφα στοιβάδες
και τότε αναρωτήθηκα πόση ομορφιά να χάνω.
Μόνο γιατί επικράτησε νέο ζωής μοντέλο.
'Ενας ρυθμός πάντοτε γρήγορος, αγχώδης, πιεστικός
κι είν' ο καθένας μόνος του, οι φίλοι σκορπισμένοι.
Μια ισορροπία μέσα μου, την αρμονία θέλω,
την καλλιέργεια, την απόλαυση, αυτός είν' ο σκοπός
που τελικά όλοι ψάχνουμε: να 'μαστε ευτυχισμένοι.
26/11/1992
Tαξίδι στην ουτοπία
Ανοίξανε τα σύννεφα και μείναν οι αχτίδες
του ήλιου, να φωτίζουνε μια θάλασσα μπλαβιά
και πάνω απ' τα κεφάλια μας μάς δίναν νέες ελπίδες
οι γλάροι που πετούσαν στ' ανοιχτά.
Οι Νηρηίδες παίζανε, τα πλάσματα του Πόντου,
του Τρίτωνα, του Ωκεανού.
'Εφευγε το καράβι, κυνηγούσε τ' όνειρό του
ξεμάκραινε απ' το νου.
Κι εγώ όλο ετοιμάζομαι να κάνω το ταξίδι.
Γεμίζω εφόδια, γνώσεις, τεχνικές.
Κι ίσως να ταξιδεύω ήδη.
Στην ουτοπία αράξαμε προχθές.
13/12/1992
Κυρίαρχο στη ζωή μου το πάθος
Προσπαθώ, ελπίζω, ονειρεύομαι.
Κυρίαρχο στη ζωή μου το πάθος.
Πολεμώ, αγωνιώ, ολοένα πορεύομαι.
Απορρίπτω το λάθος.
Αδικώ, αδικούμαι, αγωνίζομαι,
προχωράω προς το στόχο.
Σκοντάφτω, μα δεν απελπίζομαι.
Υπερνικάω τον κόπο.
Μάχομαι πάντα, ζορίζομαι.
Προχωρώ ως το βάθος.
Χτυπιέμαι, μα δεν περιορίζομαι.
Κυρίαρχο στη ζωή μου το πάθος.
16/12/1992
Καρναβάλι στο Ηράκλειο
Χαίρομαι εδώ, που δεν υπάρχουν ευκαιρίες
για κάτι το ξεχωριστό σ' αυτή την πόλη.
Καθώς βαρέθηκα εδώ απ' τις συγκυρίες
δουλεύω εδώ απερίσπαστη, όπως δουλεύουν όλοι.
Το Ηράκλειο με πληγώνει, όπως κι η Αθήνα
μα βρίσκομαι εδώ πέρα για δουλειά.
Χαίρομαι εδώ, που μ' αλλοιώνει η ασχήμια
και με σκληραίνει η μοναξιά.
Θα 'θελα τώρα να μην είμαι ερωτευμένη
να μην υπάρχουν φίλοι, συγγενείς.
Στον εαυτό μου πλήρως αφοσιωμένη
με σχέσεις του συμφέροντος και της στιγμής.
Λυπάμαι όταν η πόλη αυτή γιορτάζει.
Γίνεται τούτο κάθε καρναβάλι.
Αλλόκοτο το Ηράκλειο πώς φαντάζει
παράταιρο, ό,τι και να βάλει.
8/2/1993
Απαγορευμένοι πόθοι
Αυτός απλά ήταν όμορφος, στο μαύρο του ζιβάγκο
και πέφταν τα μαλλιά στο πρόσωπό του.
Την ώρα που χορεύαμε δίχως μια σκέψη να 'χω
ακούμπησα σφιχτά στο μάγουλό του.
Σκέφτομαι τώρα, μ' άρεσε, όπως χαμογελούσε
και μέσα στην κλειστή την κάμαρή μου
θυμάμαι πόσο επίμονα απόψε με κοιτούσε
κι αισθάνομαι πως η έξαψη φουντώνει στο κορμί μου.
Και θα μπορούσα ηδονή από αυτόν να πάρω
και ζεστασιά απ' την αγκαλιά του
κι αν δεν καπνίζω, όμως θέλω ένα τσιγάρο
και θέλω να χαϊδέψω τα μαλλιά του.
Α! οι πόθοι μας κι οι σκέψεις οι τρελές
καλύτερα είναι αλήθεια να μη βγούνε
πραγματικότης να μη γίνουνε ποτές
γιατί και θα πικράνουμε μα και θα πικραθούμε.
12/2/1993
Το πλήρωμα του χρόνου
Φτάσαμε πια στο τέρμα αυτού του δρόμου.
Βαδίσαμε από τ' άγονα χωράφια στην κοιλάδα.
Είμαστε πια στο πλήρωμα του χρόνου.
Εσύ αποφάσισες να μείνεις στην πεδιάδα.
Θέλεις να μείνουμε εδώ πέρα αγαπημένοι.
Παράδεισος το πράσινο, καθάριες οι πηγές.
Η Ευτυχία κι η Αγάπη, λες, μας περιμένει
όμως δεν νιώθεις τις δικές μου τις ορμές.
Ζυγώνει η ώρα που θ' αφήσω αυτόν τον τόπο.
Κι ήθελα τόσο να μπορείς ν' ακολουθήσεις!
Δεν είσαι όμως φτιαγμένος για τον κόπο
μα κι ούτε θέλεις την κορφή να κατακτήσεις.
Σ' οδήγησα σε πράσινα λειβάδια, ονειρεμένα.
Εδώ όποιος μένει ωραία είν' η ζωή του.
Προς το βουνό τραβάει ο δρόμος μου εμένα.
Παρ' όλα τα εμπόδια, θα φτάσω στην κορφή του.
Σε λίγο πια θ' ανοίξω τα φτερά μου,
Θα σ' επισκέπτομαι σαν φίλη απ' τα παλιά.
Κι ίσως να κάνουμε έρωτα πολλές φορές ξανά.
'Ομως θα προηγούνται τα όνειρά μου...
4/4/1993
Πρωτομαγιά
Πήγαν να πιάσουν το Μάη, ευτυχισμένοι.
Γεμάτοι υγεία και ξενοιασιά.
Κι εμένα το παράπονό μου μένει.
Ακάλεστη άλλη μια φορά.
- Να πολεμάω και να φοβάμαι μόνη.
Μα η ξενοιασιά μας όλο και πεθαίνει.
Και θα 'ρθει και της πίκρας η σειρά.
Κι η οργή, που μέσα μου πληθαίνει,
θα 'ναι στην πίκρα τους χαρά!
- Η εκδίκησή μου όλο και σιμώνει.
3/5/1993
Η πρόκληση του Μάη
Μ' άπλετο φως, ζέστη πολλή και τραπεζάκια
έτσι τη γνώρισα την Κρήτη.
'Ηταν Οκτώβρης. σ' όλα τα σοκάκια
των τουριστών ξεχύνονταν τα πλήθη.
Την είδα το χειμώνα αλλοιωμένη.
Τα πάντα είχαν πέσει στη ρουτίνα.
'Ηταν η πόλη δύσθυμη, στριμμένη.
Τα αισθήματά μου δύσθυμα κι εκείνα.
Το πλήθος να! ξαναγυρνάει
κι απότομα η πόλη ζωντανεύει
Γιορτάζοντας την πρόκληση του Μάη
το καλοκαίρι που κοντεύει.
Και το φεγγάρι πάλλεται και λάμπει
με εκτυφλωτικές ακτίνες.
Θα 'πρεπε η ελπίδα στην ψυχή μου να 'μπει
και οι χαρές να 'ρθουν κι εκείνες.
6/5/1993
Ταξίδεψα στους ήχους
Ταξίδεψα στους ήχους, χάραξα ένα δρόμο.
Οι νότες παίξαν στο χαρτί.
Σαν ένα φως μου δείξανε τον τρόπο
Στους ήχους να περάσω απ' τη σιωπή.
Καινούριος κόσμος φαίνεται μπροστά μου.
Κι είναι ένα χρέος να βαδίσω προς τα κει.
Να θεραπεύσω τα παλιά τα τραύματά μου
και να νικήσω τη σιγή.
18/5/1993
Σκίρτημα
Αισθάνομαι σαν έφηβη το αιθέριο τούτο βράδυ
που ξεχειλίζει από παντού ο τρελός παλμός του Μάη.
Των προβολέων τα φώτα σκίζουν το σκοτάδι
κι αδιάκοποι ήχοι κι η ψυχή μου, που σκιρτάει.
Λούζομαι από το φως των προβολέων
που γιγαντώνουν το σταυρό της εκκλησίας
Με κατακλύζει ένα άρωμα ανθέων.
Με πλημμυρίζουν ήχοι κάποιας ικεσίας.
Ξυπνώ, αφουγκράζομαι, ανιχνεύω τα όριά μου.
Ακόμη πόσα, που για μένα δεν γνωρίζω;
Μια δύναμη οδηγεί τα βήματά μου.
Να κατακτήσω αυτό που δεν ορίζω
24/5/1993
Αίσθηση ανολοκλήρωσης
'Ολη τη νύχτα στην κλειστή την κάμαρή μου
κάτω απ' το φως το ηλεκτρικό.
έξω η νυχτιά κυλούσε
γρήγορα κι απαράλλαχτα όμοια με τη ζωή μου
-ένα μονάχα άγγιγμα κι έπειτα προσπερνούσε.
Η αυγή με βρήκε κάτω από την ίδια λάμπα.
Με γέμισε μ' αρώματα, εξεγέρσεις, συγκινήσεις.
'Ετρεξα προς τη θάλασσα: γαλήνια, όπως πάντα,
στο πρωινό το φως, μου ξύπνησε αναμνήσεις.
Μακρύ, καυτό καλοκαίρι κι όμως φεύγει
μ' αίσθηση ανολοκλήρωσης γι' ακόμη μια φορά
κι αυτό που όλο αναβάλλουμε κι αυτό που μας ξεφεύγει.
Είναι ίσως η ζωή στ' αληθινά....
14/6/1993
Ζωγραφική
Θα 'θελα τώρα ένα τοπίο να ζωγραφίσω
και να περάσω αργά το απόγευμά μου.
Τις λεπτομέρειες γύρω μου να εντοπίσω,
ν' αποτυπώσω στο χαρτί τα χρώματά μου.
Θα θυμηθώ έτσι κάποτε, που όλο παρατηρούσα
κι ήτανε γύρω μου ευτυχία το κάθε τι
κι όπως στον κόσμο γύρω μου κοιτούσα,
ένιωθα πως κατείχα τη ζωή.
12/8/1993
Νυχτερινή επίκληση
Θα 'θελα μια φωνή μες στο σκοτάδι
ν' ακούσεις, έτσι παρήγορη και πειστική.
Να χαλαρώσω, κλείνοντας τα μάτια
κι ο ήχος να εισβάλλει στο κορμί.
Ν' ακούσω τη φωνή σου απ' το τηλέφωνο
ή κάποιος άγνωστος στο ράδιο να μιλάει
κι εγώ να μπλέκω τις φωνές μέσα σ' όνειρο
αφήνοντας τη νύχτα να κυλάει.
Με κούρασε η έλλειψη, η απουσία των ήχων
και με κουράζει η εγρήγορση σ' όλες μου τις αισθήσεις.
Πόσο θα ψάξω αυτή την αίσθηση να νιώσω,
πόσες προσπάθειες, πόσες επικλήσεις.
2/9/1993
Ψυχοφθόρες βραδιές
'Αφησα χθές το χρόνο να κυλήσει
κι ας είχα όλη την πρόθεση καλή.
'Ηθελα τόσο να χαρούμε στη γιορτή σου
κι αυτή η βραδιά να μείνει, να μη σβήσει.
'Ολοι να διασκεδάσουμε πολύ,
ξέφρενα να γλεντήσουμε μαζί σου.
'Ηρθαμε με τις πιο καλές διαθέσεις.
Καθήσαμε όλοι γύρω απ' το τραπέζι,
φέραμε και ποτά και μουσική.
Βαρύναν όμως στο μεταξύ οι αντιθέσεις,
βαρύ και το φεγγάρι μας εμπαίζει
καθώς ολοένα απλώνεται η σιωπή.
Είμαστε τόσο αταίριαστοι, άγνωστοι μεταξύ μας.
Τίποτα το κοινό δεν μας ενώνει.
Είπαμε για χορό, για μουσική.
Μα δεν κρατάει πολύ η συζήτησή μας
κι η αμηχανία γύρω μας απλώνει
κι αργότερα η πλήξη κυριαρχεί.
Και όταν πια σκοτώσουμε τις ώρες,
γυρίζουμε. μια ανούσια βραδιά.
Αφήσαμε το χρόνο να κυλήσεις.
Πολλές βραδιές είν' έτσι, ψυχοφθόρες
κι είμαστε τόσο αταίριαστοι, που δεν μπορώ άλλο πια.
Θα φύγω, αναζητώντας κάποια λύση.
5/9/1993
Δρόμοι ζωής
Γερό ψυχολογικό ντοπάρισμα η φωνή σου
με παρασέρνει σε άγνωστα ποτάμια, ωκεανούς.
Τι μου είπες; Μια συζήτηση μαζί σου
που άνοιξε μέσα μου δρόμους κρυφούς.
Υπάρχουνε στ' αλήθεια ετούτοι οι δρόμοι;
Πώς άνθισε στα σπλάχνα μου η ελπίδα.
Πώς μπόρεσα; Ξεχάστηκα μπροστά στο σταυροδρόμι
μα με μια λάμψη, απότομα, το νέο μου δρόμο είδα.
6/9/1993
Σκέψεις
Στο προσκεφάλι μου κι απόψε το φεγγάρι
κι από τις σκέψεις το δωμάτιο έχει γεμίσει.
Ο αέρας μπαίνει στο δωμάτιό μου
κι αποζητεί τις σκέψεις μου να πάρει
μακριά πολύ να τις σκορπίσει
κι εγώ ζητώ να βρώ τον εαυτό μου.
25/9/1993
Χωρισμός
'Ηταν μια μέρα που η ζωή μας μάς μεθούσε,
καθώς ξεπρόβαλλε απ' το κύμα ως το βουνό
ο ήλιος, με χρυσές ακτίδες που σκορπούσε.
Κι εμείς πηγαίναμε στο Σούνιο, στο Ναό.
Ο Ποσειδώνας φαίνοταν στη θάλασσα μπροστά μας
κι ο 'Ερωτας μας έκλεινε το μάτι, πονηρά.
Παίξαμε ανέμελα, γελάσαμε κι άνοιξε η καρδιά μας
και τότε κάναμε έρωτα για τελευταία φορά.
Κοιτάζω τώρα τις παλιές φωτογραφίες
τότε που δέσποζε η ηρεμία, η γαλήνη.
Με ζώνουν οι αναμνήσεις, οι ιστορίες...
το ηλιοβασίλεμα κι εμείς στη Σαντορίνη,
τα έξαλλα γλέντια, ο πελεκάνος της Μυκόνου
στη Ρόδο, όταν κάναμε έρωτα στην αμμουδιά...
'Ομως, δεν αποφύγαμε το πέρασμα του χρόνου
κι έχω τις αποφάσεις μου πια πάρει οριστικά.
Χτυπούν τώρα την πόρτα μου οι επίδοξοι μνηστήρες.
Με κάθε τρόπο προσπαθούν να μπούνε στην καρδιά μου.
Κι η αλήθεια είναι, με κούρασαν, που παίζουν τους σωτήρες
και δεν μ' αφήνουν ν' απολαύσω το χωρισμό, τη μοναξιά μου.
13/10/1993
