7η σελίδα ποιημάτων
Το σώμα μου εξεγείρεται τα βράδια
για ερωτικά διψάει φιλιά και χάδια.
Και στο μυαλό μου συνεχής η ανησυχία
για Ιατρική, για ποιήματα, Ιστορία.
Μία ανησυχία διαρκής η ύπαρξή μου.
Δίψα για γνώση κι αίσθηση η ζωή μου.
12/5/1997
Εξέγερση
Εμείς εξεγειρόμαστε το Μάη
-εμείς οι λυπημένοι, οι νικημένοι.
Βαρύς χειμώνας την ψυχή μας τυραννάει
αλλά το Μάη υπάρχει κάτι που επιμένει.
Μας σπρώχνει -να 'ναι η θάλασσα, τ' αγέρι
η μυρωδιά η μεθυστική των λουλουδιών;-
Μας σπρώχνει εμπρός. Κι ορμάμε -ποιος το ξέρει;
'Ισως να ξεπεράσουμε τ' άσχημο παρελθόν.
21/5/1997
Ανάμνηση
Το καλοκαίρι εφιαλτικό στην Πατησίων.
'Οροφος πρώτος - ζέστη γύρω ασφυκτική.
Εσύ - πηγή των πόθων και δακρύων
κι η αγκαλιά σου να φαντάζει φυλακή.
Είπα θα φύγω -κι έφυγα. Κανείς δεν με δεσμεύει.
Μα κάποια βράδια στοιχειώνεις τα όνειρά μου.
Πάντα θα υπάρχει κείνη η θέση φυλαγμένη
που απέσπασες -χωρίς να θέλω- απ' την καρδιά μου.
1/6/1997
'Αγνωστε άντρα
'Αγνωστε άντρα, που λαχτάρησα να βρω
να 'ρθεις ν' αλλάξεις τη ζωή μου.
Για χρόνια όλο σηκώνω ένα σταυρό.
Στο τέλειωμα της μέρας, η πληγή μου
φαντάζει ολοπόρφυρη μέσα στο δειλινό.
'Αγνωστε άντρα, σ' έχω τόσο αναζητήσει
σε πρόσωπα γνωστά κι επί ματαίω.
Υπάρχεις; Τη μορφή σου έχω ορίσει
τα δειλινά σε σκέφτομαι και κλαίω.
Ας ήτανε να 'ρχόσουν πριν τη δύση...
1/7/1997
Ταξίδι
Να ταξιδέψω, πού; Είναι ίδιοι πια οι τόποι
κι εξομοιώνονται οι πολιτισμοί.
Ν' ανακαλύψω τι; Τοπία παντού κι ανθρώποι
κι είν' ίδιοι γύρω οι πόθοι κι οι καημοί.
Να ταξιδέψω για να δω τ' αρχαία
μνημεία, ναοί, παλάτια σκορπισμένα.
Να ταξιδέψω με μια σκέψη ωραία:
άγνωστε μην κι ανακαλύψω εσένα.
29/9/1997
Windows '97
Παράθυρα της μνήμης που σαστίζει
Windows ενενήντα επτά.
Η αργία τη λύπη μου αφυπνίζει
πιο αβάστακτη θαρρώ τη μοναξιά.
'Εστειλα e-mail, δεν απάντησες ακόμα.
'Εστω μία virtual αγάπη αναζητώ.
Ο ουρανός το γκρίζο έχει για χρώμα.
Γκρίζα η ψυχή κι εγώ πληκτρολογώ.
7/12/1997
Merry Christmas and Happy New Year 1998
To Ροβανιέμι εγώ δεν το γνωρίζω
μα πρέπει να δεκτώ απ' τη Φιλανδία
τον Santa Clauss που εγώ αναγνωρίζω
σαν 'Αη Βασίλη από την Καισαρεία.
Το δέντρο μας κοιτώ με τα φωτάκια,
τα καραβάκια που οι νησιώτες μας στολίζουν.
Μα οι Χανς και οι Γκρέτελ μέσα στα σπιτάκια
της σοκολάτας σ' εμένα τι να συμβολίζουν;
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα και τις ιστορίες
του Ντίκενς, έχω πια αποδεκτεί.
Αλλά να βλέπω ολημερίς σαχλές ταινίες
με Merry Christmas από την Αμερική;
Φέτος δεν θα 'ρθουνε οι Μάγοι με τα δώρα
θα 'ρθει ο Μπιλ Γκέιτς με Windows ενενήντα οκτώ.
Για ποια Ελλάδα να μιλάμε τώρα...
Μου φαίνεται κι εγώ θα υποταχτώ.
10/12/1997
Μοναξιά
Οι Αλκυονίδες ήλθαν και παρήλθαν.
Στον κάμπο φώτα απέραντα και μόνα
και στο βουνό τα ίχνη ενός χειμώνα
που τις ψυχές μας τρόμαξε και κλείσαν.
Είν' ένας φίλος που παντρεύεται μακριά.
Μαζί του κι ένας άλλος "πρώην".
Τι με σκεπάζει και μου σφίγγει την καρδιά;
Διάψευση, ματαίωση, τι με τρώει;
Στον κάμπο είναι τα φώτα πάντα μόνα.
Ανήμπορα στο έλεος του χειμώνα.
Φοβάμαι απόψε μόνη μου κι εγώ
τον άπειρο ως κοιτάζω ουρανό.
10/1/1998
Τοπία
Κάποτε ο δρόμος μου έφτασε στις Σέρρες
σε κάμπους πράσινους κι ομίχλη.
'Εμεινα εκεί για κάποιες μέρες
μα η σκέψη μου άλλα τοπία μου δείχνει.
Μεγάλωσα στη θάλασσα. Θαλασσινά τοπία
πάντα με κεντρίζουν, με σκλαβώνουν.
Μες στα λιμάνια, που όλο φεύγουνε τα πλοία
κι οι βάρκες, που λικνίζονται, τη σκέψη μου θαμπώνουν.
Οι κάμποι εκείνοι οι πράσινοι είναι για μένα ξένοι
και το τοπίο με πνίγει των Σερρών.
Πώς λαχταρώ την κίνηση του πλοίου καθώς βγαίνει
απ' το λιμάνι, αναταράζοντας τα φώτα των νερών...
12/3/1998
Ελλάδα 1998
'Εζησα δυόμιση καλές δεκαετίες.
Χρόνια καλά, σ' όμορφη χώρα. Κι όμως
με συνεπαίρνει αόριστος ο τρόμος
καθώς πόλεμοι μαίνονται στις γύρω επαρχίες.
Που να 'ναι οι πόλεμοι; Δεν θα 'ρθουν και στη χώρα;
Η φρίκη κι η καταστροφή όλα να τα ρημάξουν;
Που να 'ναι οι πόλεμοι; Δεν θα 'ρθουνε πια τώρα.
Σε μιαν ειρήνη αισχρή όλα γύρω θα βουλιάξουν.
'Εζησα δυόμιση καλές δεκαετίες.
Γύρω διαλύθηκαν Ρωσίες, Γιουγκοσλαβίες...
Μα στην Ελλάδα πόλεμος έχει καιρό να γίνει.
Κι εμείς πόσο θ' αντέξουμε να ζούμε στην Ειρήνη;
Βουλιάξαμε ειρηνικά μέσα στον καναπέ μας
μπροστά σ' όλα τα θαύματα της νέας τεχνολογίας.
Δεν προβληματιστήκαμε, όσο θα 'πρεπε, ποτέ μας
θύματα ως είμαστε κι εμείς καταναλωτικής μανίας.
Το AIDS μας στέρησε το σεξ (άραγε τεχνηέντως;)
Πέσαμε στα ναρκωτικά (που θ' αυξηθούν και φέτος).
Δεν έχουμε μια άποψη. Ωραία είν' η ζωή μας.
Ανώδυνη κι ανέφελη κυλάει η ύπαρξή μας.
Εγώ αν δεν είχα το Internet, θα 'μουνα πολύ μόνη.
Μές στην ειρήνη αυτή, που τόσο ωραία πληγώνει.
Με τις αρρώστιες της φθοράς που φέρνει στο κορμί μας
τον κυνισμό, την παρακμή, που εισβάλλουν στην ψυχή μας.
Αποζητώ τον πόλεμο να φέρει την ελπίδα.
Αποζητώ τα ιδανικά που ως τώρα δεν τα είδα.
20/3/1998
Το πλοίο του Φαλήρου
Θεοί της θάλασσας, που γίνατε όλοι δρόμοι,
στο Φαληράκι μου, που αγάπησα μικρούλα
με ταξιδεύετε συχνά -του ονείρου τροχονόμοι-
στης φαντασίας μου τα κλειστά και μυθικά μπαούλα.
Θεοί της θάλασσας: ο Πόντος κι ο Πρωτέας,
οι Νηρηίδες, η Αμφιτρίτη, ο Ποσειδών.
Μακριά, σαν όνειρο, ξεπρόβαλλε ο Νηρέας
τα καλοκαίρια στην οδό Μουσών...
Οδός Σειρήνων, το παλιό μου σπίτι.
Τρίτωνες ταξιδεύουν στον αιώνα.
Πιο κάτω αναδεύεται η Αφροδίτη
κι αμέριμνη, στον ήλιο, η Αλκυώνα.
Η Ναϊάδων που με βγάζει στο σχολείο,
οδός Εσπέρου, ταξιδεύω σ' Εσπερίες...
'Ολο το Φαληράκι μου θαρρώ πως είναι πλοίο
που στη στεριά το κράτησαν -για λίγο- οι συγκυρίες.
21/3/1998
Η προσμονή του Μάρτη
Θυμάμαι Μάρτηδες σαν μια παραφωνία,
όταν της 'Ανοιξης τ' αγέρι, μυστικά
παραμονεύει, μες την άδεια την πλατεία
για τις καρδιές που αναρριγούν ξανά.
Δώδεκα χρόνια πριν, θυμάμαι Μάρτη.
Εγώ κι ο αδελφός μου στην πλατεία
και του 'λεγα η 'Ανοιξη πως θα 'ρθει,
το καλοκαίρι, με την πρόσκαιρη ευτυχία.
Κι ακόμη, λίγα χρόνια προς τα πίσω
θυμάμαι κάποιον, στο παγκάκι ένα βράδυ
κάποιον που θέλησα στ' αλήθεια ν' αγαπήσω
μα χάθηκε η βραδιά μας στο σκοτάδι.
Θυμάμαι κι άλλον Μάρτη, ακροθαλάσσι.
Γαλήνη γύρω, ουρανός και κάποιο αστέρι.
Μια αγάπη άλλη (πια την έχω χάσει)
την 'Ανοιξη, που η νύχτα μου είχε φέρει.
Κι ένα άλλο Μάρτη, παγωτό στου Δεληολάνη,
μια φίλη, εγώ, στα δεκαεπτά.
Γλυκιά η βραδιά, στο νου μας να μη φτάνει
μια υποψία πως όλα θ' άλλαζαν μετά.
Αδέρφια, αγάπες, φίλοι, συγγενείς...
'Ολα πια χάθηκαν στις μνήμες κάποιου Μάρτη
χάθηκε κι η χαρά της προσμονής
τίποτα τώρα δεν προσμένω να 'ρθει.
25/3/1998
Το φεγγαρόπλοιο των ονείρων
Αφιερωμένο στην παρέα της Σαΐτας που
δημιούργησε το "φεγγαρόπλοιο" στη Virtual Reality
Σήμερα ξύπνησα πρωί και βρήκα
αστρόσκονη μπροστά μου, στο μπαλκόνι.
Αστρόσκονη! Πλημμύρισε το σπίτι,
λαμπύριζαν τα πάντα γύρω κι είπα
ποιο αστέρι να 'ταν χθες μες στο σαλόνι
ποιος σκόνη μαγική φέρνει στα πλήθη;
Αστρόσκονη! Απ' όνειρα καιρό λησμονημένα.
Μνήμες ωραίες, ασφαλείς και παιδικές.
Που με παρέσυραν σε μέρη ονειρεμένα,
μέρη του μέλλοντος και μέρη από το χθες.
Τι απ' το παρόν μου μ' απελπίζει τόσο,
που καταφύγιο ζητώ σ' άλλους καιρούς;
Το φεγγαρόπλοιο μου δίνει κάποια ελπίδα.
Είν' όνειρο που δεν θα το προδώσω,
με ταξιδεύει σ' άστρα, σ' ουρανούς
κι είναι δική του η σκόνη που είδα.
'Ονειρα, πέστε μου και μνήμη μαγική.
Τ' αστέρια ρώτησα και πάλι ένα προς ένα,
θα πάψω να 'μαι ανάλγητη και τόσο κυνική;
Θα ξαναρθούνε τα όνειρα σε μένα;
31/3/1998
Ελληνικό Πάσχα
'Ερχεται Πάσχα και τριγύρω οι επιδράσεις
οι πολιτιστικές, δεν είναι τόσο εμφανείς.
Γιατί ξυπνούνε γύρω οι αντιστάσεις
που φέρνει πάντα το δαιμόνιο της φυλής.
'Ερχεται Πάσχα κι αν γεμίσουν οι βιτρίνες
με ξένα πρότυπα, ιδέες και προϊόντα
οι 'Ελληνες θα φύγουν κι οι Ελληνίδες
γι' Ανάσταση μες στα χωριά, όπως πρώτα.
...Κι εκεί, σαν κατακλύζουν τις πλατείες,
όμορφα πρόσωπα, στο φως άσπρων κεριών,
βλέπω να επιβιώνουνε οι ελληνικές αξίες,
ανάλλαγες σε πείσμα των καιρών.
8/4/1998
Συνοδηγός
'Ημουνα μια ζωή συνοδηγός.
Ποτέ δεν μ' άφηναν να πιάσω το τιμόνι.
Και προσπαθούσα να βαδίσω προς το φως.
Και πάλευα, όμως πάντα μόνη.
Τώρα φοβάμαι να γυρίσω το κλειδί.
Φοβάμαι να κρατήσω το τιμόνι.
Να ξεκινήσω, κι όλα αυτά γιατί
κουράστηκα να είμαι τόσο μόνη...
21/4/1998
Ανήσυχο πνεύμα
'Εχεις το πνεύμα ανήσυχο, ψάχνεται, αναζητάει.
Δεν λές "καλά είν' εδώ" μα λες "τι είναι πιο πέρα;".
Μια έρευνα διαρκής η κάθε μέρα
και μια αγωνία του νου που προχωράει.
'Εχεις το πνεύμα ανήσυχο... κι είσαι ευγενής συνάμα.
Ρωτάς εσύ για όλους τους ανθρώπους.
Κι επωμίζεσαι τα βάσανα, τους κόπους,
του καθενός το πρόβλημα, το δράμα.
'Εχεις το πνεύμα ανήσυχο γι' αυτό κι είσαι αρχηγός.
Εσύ μπροστά κι οι άλλοι ακολουθάνε.
Μα στα δικά σου αναρωτιέμαι ποιος
να βοηθάει, σ' αυτά που σε πονάνε...
27/4/1998
Εντροπία
Σπάνε οι λέξεις,
σαν ένα κολιέ από χάντρες,
που εκτινάσσονται ξαφνικά
προς όλες τις πλευρές.
Σπάει η ζωή μας,
απλώνεται κυκλικά
προς όλες τις κατευθύνσεις.
Σαν την Εντροπία του σύμπαντος κι εμείς:
Αυξανόμαστε.
10/5/1998
Τα πρόσωπα πίσω απ' την οθόνη
Εμείς, η Generation X αντιστεκόμαστε.
Αντιστεκόμαστε μέσα από τα κομπιούτερ μας,
που δεν είναι μόνο πυρίτιο και σιλικόνη,
αλλά είμαστε εμείς,
τα πρόσωπα πίσω απ' την οθόνη.
Εμείς, η Generation X αντιστεκόμαστε.
Το e-mail μας φέρνει πιο κοντά.
Ανταλλάσσουμε γράμματα, φωτογραφίες.
Βρίσκουμε φίλους, ερωτευόμαστε.
Κι όλ' αυτά δεν είναι μόνο κυβερνο-ιστορίες.
Αλλά εμείς που αντιστεκόμαστε.
Εμείς η Generation X με την εξίσωση του αγνώστου
που ονειρευόμαστε.
15/5/1998
Το συλλογικό μας περιθώριο
Προσπάθησα ν' ακολουθήσω κανόνες και δρόμους
που χάραξαν άλλοι, μα ήμουν πάντα
απ' την αρχή σ' ένα δικό μου ιδιότυπο περιθώριο.
Είμαι μέσα στο χάρτη κι έξω απ' το χάρτη.
'Εξω απ' τα σύνορα του κόσμου, μόνη.
Αν δεν έχουμε ένα συλλογικό ιδανικό, πώς θα βαδίσουμε;
Εγώ κι εσύ, όλοι, ο καθένας μόνος.
Απ' την αρχή σ' ένα δικό μας περιθώριο.
Μέσα στο χάρτη κι έξω από το χάρτη.
'Εξω απ' τα σύνορα του κόσμου
-απ' την ομάδα που θα μπορούσαμε να είμαστε.
19/5/1998
Η πύλη εξόδου
Λυπήθηκα τόσο πολύ για τη μεγάλη πύλη,
που υπήρχε κάποτε στο Ηράκλειο
κι έπειτα τη γκρέμισαν.
Αν το γνωρίζαμε
ίσως και να 'χαμε μια πύλη εξόδου
ένα σημείο προσανατολισμού
μια σταθερά αναφοράς
και μία κατεύθυνση.
Αλλά δεν το γνωρίζαμε
και τώρα ψάχνουμε
για παράλληλους και κάθετους δρόμους
για ευθείες με επέκταση στο άπειρο.
'Απειρη σύγχυση.
28/5/1998
