- Απέχω τόσο λίγο
Μπροστά στην πόρτα την κλειστή, βλέπω από το φεγγίτη.
Απ' το δωμάτιο το στενό πώς θα ξεφύγω;
Πώς θα εισχωρήσω στο εξαίσιο σπίτι;
Απέχω τόσο λίγο...
Βρίσκονται στο πλάι μου όλοι οι θησαυροί,
μα χάνονται, την πόρτα σαν ανοίγω.
Και πού να βρίσκεται το μαγικό κλειδί;
Απέχω τόσο λίγο...
Μες το τηλέφωνο ακούω κάποιες φωνές
και το καλώδιο νευρικά τυλίγω.
Πώς να προκύψει ένα νόημα διαυγές;
Μ' απέχω τόσο λίγο...
Με βασανίζουν τα πράγματα που μοιάζουνε γι' απλά
και μ' αναγκάζουν κάποτε να φύγω.
Θα γίνουνε τα πράγματα ομαλά;
Κι απέχω τόσο λίγο...
Τρέχω και φαίνεται ο τερματισμός.
Μπορώ τους διώκτες μου, την ήττα ν' αποφύγω;
Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος, μ' ανοικτός
Κι απέχω τόσο λίγο...
Απέχω τόσο λίγο απ' τα όνειρά μου, προσπαθώ.
Μου λείπει ένας ακόμη καταλύτης.
Της μοίρας μου να σπάσω αποζητώ
την παγερή σιωπή της.
13/9/1991
Εξεταστική περίοδος
Και τώρα με τι πόνο διαπιστώνω.
Δεκαοκτώ χρονών κι η εφηβεία χαμένη.
Νικήτρια του συστήματος δηλώνω,
σαν να 'ναι πάντα νικητές οι κερδισμένοι.
Πανεπιστήμιο κι η ζωή μας ίδια μένει.
Παντού βιβλία και λεκέδες του καφέ.
Α! Η εξεταστική τι θύμισες μας φέρνει,
τραυματικές, που δεν θα διώξουμε ποτέ...
28/9/1991
Οπτική γωνία
Ας κάνουμε μια αντιστροφή των πραγμάτων
κι ας θεωρήσουμε μια νέα οπτική γωνία.
Τ' αποτελέσματα μιας σειράς πειραμάτων,
θα μοιάσουν περίεργα, ίσως και αστεία.
Ας αψηφίσουμε τις κλασικές θεωρήσεις
κι ας διασχίσουμε νέες οδούς.
Αλλόκοτες θα δούμε να προβάλλουν λύσεις,
που δεν τις είχε ανακαλύψει ο νους.
Ας κάνουμε μια αντιστροφή των πραγμάτων
κι ας τα εκτιμήσουμε με νέες αξίες.
Ας απολαύσουμε το σύνολο των προβλημάτων
να ελαττώνεται, μές απ' τις οπτικές γωνίες.
28/9/1991
Αυγερινός
Νύχτες αγρύπνιας, μας φωτίζει ο Αυγερινός.
Τέσσερις το πρωί κι ο άνεμος φυσάει.
Δίχως φεγγάρι μας κυκλώνει ο ουρανός
κι η θάλασσα ακούγεται στα βράχια να χτυπάει.
Μα λάμπει πάνω ο Αυγερινός, σαν ξένο σώμα
κι είν' το λαμπρότερο σημάδι τ' ουρανού.
Βαστάει επάνω του όλα τα όνειρα του νου.
Όλα όσα πλάστηκαν και πλάθονται ακόμα.
Αύριο, μια καινούρια μέρα ξημερώνει.
Θα μας τυλίξουν οι μικρές μας αγωνίες
κι η καθημερινή φθορά που μας πληγώνει.
Οι λύπες, οι χαρές κι οι επιτυχίες.
Ήρεμοι και στο σώμα και στο νου,
αντλούμε δύναμη απ' το φως του Αυγερινού.
Για νέες δημιουργίες...
23/10/1991
Χειμωνιάτικη θαλπωρή
Λαχταρώ τόσο αυτή τη στατικότητα του αέρα
και τη μεταφορά απ' τις μυρωδιές,
που θα σημάνει η άνοιξη, μα να 'ρθει και 'δω πέρα,
πρώτα χειμώνας, με γλυκές αποδοχές.
Ζεστά ρούχα, αναμμένο τζάκι, δώρα γύρω απ' τα κλαδιά...
Είν' το φθινόπωρο μια δύσκολη, σκληρή εποχή.
Γεμάτη αγώνες και τρεξίματα -δεν είμαστε παιδιά-
κι αποζητούμε του χειμώνα τη γλυκειάν αποδοχή.
Λίγο να σταματήσουμε, για λίγο ν' αφεθούμε,
στης ιστορίας τον αδιάκοπο το ρου.
Και τη γλυκειά τη θαλπωρή για λίγο να γευτούμε,
προτού εισβάλλει η άνοιξη στο νου.
12/11/1991
Είν' όλα προτιμότερα
Να περπατούσα ώρες ατέλειωτες στο παγωμένο χιόνι,
δεχόμενη χτυπήματα μονάχα απ' το βοριά
κι η παγωμένη η έκταση ποτέ να μην τελειώνει
και να 'χουν όλα γύρω μου κατάλευκη θωριά.
Να τριγυρνούσα ολόγυμνη στην έρημο, στην άμμο,
για καραβάνια ψάχνοντας και μυστικές οάσεις.
Συχνά οι ανεμοθύελλες να με πετούσαν χάμω
να σβήνανε τα ίχνη μου απ' όλες τις διαβάσεις.
Να κολυμπούσα αντιπαλεύοντας με κύματα αγριεμένα
και κάποτε να ζύγωνα σε μια έρημη ακτή
δίχως κανένα εφόδιο, να 'ψαχνα απελπισμένα
για να 'βρω μόνο στέγη και τροφή.
...Κι είν' όλα προτιμότερα, όλα, απ' τους ανθρώπους
που όλο με πληγώνουνε, με τρόπο θαυμαστό.
Κι όλο ν' αντιπαρέρχομαι, να καταβάλλω κόπους
πως δεν λυπάμαι να προσποιηθώ.
12/12/1991
Μυκονιάτικος ήλιος
Απολαμβάνω αυτόν τον ήλιο της Μυκόνου
σαν ένας γέρος Μυκονιάτης πελαργός.
Η τελευταία μέρα είναι του χρόνου
μα είναι το κάθε τι λουσένο από το φως.
Τι θα μπορούσε ν' αλλοιώσει το τοπίο
όπου η ειρήνη κι η αρμονία κυριαρχούν;
Πώς θα μπορούσε να 'ρθει εδώ το κρύο
κι οι αχτίδες του ήλιου να κρυφτούν;
Απολαμβάνω αυτόν τον ήλιο της Μυκόνου
που είναι μια ύστατη πνοή.
Τον τελευταίο ήλιο αυτού του χρόνου
που είναι ένας ύμνος στη ζωή.
17/12/1991
Δυο μύγες
Δυό μύγες αξεχώριστες θαυμάζω
που κάνουν μπρος μου έρωτα κι όμως πετούν με ορμή.
Μπήκαν απ' το παράθυρο την ώρα που διαβάζω
κι ενώ η φύση απ' έξω είναι μαγευτική.
Μα πώς μπορώ και σήμερα και πάλι να διαβάζω
πάντοτε με την ίδια επιμονή.
Κι είναι στιγμές που μπρος στον έρωτα τρομάζω
πως όταν κάνω έρωτα η γνώση με καλεί.
20/12/1991
Δεν είμαι απόψε...
Δεν είμαι απόψε σ' ένα κέντρο όλο πολυτέλεια
να διασκεδάζω με παρέα πολυπληθή.
Δεν είμαι ούτε ντυμένη στην εντέλεια
ν' απολαμβάνω γύρω μου τα πλούτη, τη χλιδή.
Ούτε είμαι σ' ένα μέρος ανοιχτό στον ουρανό
να τρέχω και να παίζω με τ' αστέρια.
Τον άνεμο να νιώθω, ορμητικό
να προσπαθώ για να τον κλείσω μες στα χέρια.
Βρίσκομαι μόνη με τη λάμπα, τα βιβλία
στην καμαρούλα μου κι απόψε τη μικρή.
Διαβάζω κι είν' η μόνη μου ασχολία
μα δεν ζηλεύω. απόψε η γνώση
με οδηγεί.
29/12/1991
Βλέπω το μέλλον που έρχεται
Η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντός μας
Νίτσε
Βλέπω το μέλλον που έρχεται και βλέπω τους ανθρώπους
να μην ενδιαφέρονται για ιδανικά και στόχους.
'Ολοι μας εγωκεντρικοί με μιαν επιθυμία:
να ζήσουμε καλή ζωή, να νιώσουμε ευτυχία.
Κι όλοι οι τομείς σε τούτο θα στοχεύουν
τεχνολογία οι ανέσεις της ζωής
τέχνη τα πράγματα που γοητεύουν
πολιτισμός η πρόοδος της εποχής.
Και δεν το βλέπω πως θα πρέπει να 'ν' κατακριτέο
η αγάπη για το απλό, η έλξη για το ωραίο
η αισθητική απόλαυση, έστω μ' εγωισμό,
και δεν το βλέπω το γιατί το λένε ξεπεσμό.
Αν ο καθένας τον εαυτό του βελτιώσει
στην κοινωνία του πρόοδο θ' αποδώσει.
17/1/1992
Είμαι απόψε πολύ λυπημένη
Είμαι απόψε πολύ λυπημένη.
το κεφάλι μου γέρνω στους ώμους.
Με τα μάτια, θολά, πικραμένη
τριγυρίζω στους δρόμους.
Είμαι απόψε πολύ λυπημένη
κι ανεξήγητα όλα μου φταίνε.
Αναρωτιέμαι τι μένει, τι μένει...
Οι λέξεις στα χείλη μου στέκουν, με καίνε.
Είμαι απόψε πολύ λυπημένη.
Βυθισμένη σε ζάλη, σε δίνη.
Που 'ναι οι φίλοι; Κι οι ξένοι
γιατί φεύγουν κι εκείνοι;
22/2/1992
Γενέθλια
Φαίνεται ο χρόνος στέριωσε όλες μας τις φιλίες
κι η απόσταση τις έχει απαλύνει.
Μοιάζουν να ξεκαθάρισαν οι θέσεις και οι αξίες.
Μοιάζει να επικράτησε η ηρεμία, η γαλήνη.
Γι' αυτό ίσως τώρα θα 'θελα να βρίσκονταν κοντά μου
οι φίλοι μου οι παλιοί κι οι αγαπημένοι,
να μου ευχηθούν ξεχωριστά για τα γενέθλιά μου
σαν να 'ναι μια δικαίωση, σαν κάτι που απομένει.
Ποιος θέλει να μετάσχει στη χαρά μου;
3/3/1992
Η πρόσκληση της άνοιξης
'Εφτασε πάλι η άνοιξη με τη γλυκειάν ορμή της.
Μας γέμισε όλους ζεστασιά, ζωντάνια και αρμονία.
Μας έστειλε και πρόσκληση να δούμε της ζωή της,
την ευκαιρία να φύγουμε απ' τη μονοτονία.
Με κάλεσε και σήμερα με του ήλιου τις αχτίδες
να ψάξω κάπου να τη βρω διασχίζοντας το Αιγαίο.
Τόσο όμορφα μου μίλησε, με γέμισε μ' ελπίδες
πως θα μου αλλάξει τη ζωή, θα νιώσω κάτι νέο.
Λυπάμαι, φίλη μου άνοιξη, αλλά όμως δεν θα ενδώσω.
'Ομορφες οι υποσχέσεις σου, αλλά όχι πιστευτές.
Μου ζήτησες πολλά, πάρα πολλά να δώσω
χωρίς να ξέρω οι ελπίδες μου αν θα βγουν αληθινές.
Πώς μου ζητάς σε μια βραδιά να κόψω τα μαλλιά μου
κι όλα μου τα υπάρχοντα κάπου να τα χαρίσω
και ένα φτωχό σακκίδιο με λίγα πράγματά μου
στον ώμο παίρνοντας, το Αιγαίο ν' αρμενίσω;
'Εχω καλά οργανώσει τη ζωή και τα όριά μου.
Μη μου ζητάς να τα υπερβώ, γιατί δεν θα το κάνω.
Θα μείνω εδώ, αντικρύζοντας τη γκρίζα κάμαρά μου,
τις γνώριμες κινήσεις μου για να επαναλαμβάνω.
Στη θέρμη του καλοκαιριού το Αιγαίο θα αρμενίσω.
Οι επαναστάσεις μου θα υπάρχουν, μα μικρές.
Νομίζω μια όμορφη ζωή πως θα τη ζήσω
χωρίς να χρειαστούν οι υπερβολές.
2/4/1992
Παράταιρα φώτα
Παράταιρα μοιάζουν τα φώτα
που κατακτούν το πέπλο του ουρανού.
Παράταιρα τα αισθήματα τα πρώτα
που στροβιλίζουν και πλανιούνται μες το νου.
Ζυγώνει η ώρα που θα πάρουμε αποφάσεις.
Σαρώνονται όλα από του ανέμου την πνοή
κι η νύχτα καταλύει τις αντιστάσεις
και μας προσδίδει μια καινούρια ορμή.
Παράταιρες κι οι πράξεις και τα φώτα.
Εσπερινή η ώρα, μαγική σαν πρώτα!
9/5/1992
'Ολα δικά μου
Νομίζω τώρα πέτυχα. Και τώρα τι μου λείπει;
Μοιάζουν να γίνονται όλοι οι δρόμοι ανοιχτοί.
Τέρμα πια η καταστροφή κι η αποτυχία κι η λύπη.
Μοιάζει σαν ν' ανακάλυψα το μαγικό κλειδί.
Είναι με ροδοπέταλα οι δρόμοι όλοι στρωμένοι
και μια εξαίσια άνοιξη φουντώνει στα κλαδιά.
Η δύναμη κι η ισχύς, γιγαντωμένη
κι αδάμαστη μια θέληση μου καίει τα σωθικά.
Να ορμήσω μπρος! για κείνα που 'χω χάσει,
κι εκείνα που ποθώ, τα θέλω όλα δικά μου!
Και δε με νοιάζει η ορμή μου ως πού θα φτάσει
-όλοι θα υποταχτούν στα σχέδιά μου
15/5/1992
Ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη
Παράξενο, ο ήλιος έδυσε, μας λες κι είχε σκορπίσει,
πεισματικά, κομμάτια ρόδινα μέσα στον ουρανό
που δίνανε τη μάχη τους με τα αιώνια μίση
και φαίνεται κερδίσανε. Κάτι επιβλητικό,
αξεπέραστο ένα θέαμα: ο ήλιος κι η Σαντορίνη.
Και τώρα που απ' τ' ανθρώπινα έχω πολύ αγχωθεί,
συχνά αναπλάθω νοερά εκείνη τη γαλήνη
και την αιωνιότητα εκείνη που είχα δει.
Και το σβηστό το ηφαίστειο που κείτοταν μπροστά μου
ποιος ξέρει τι να σκέπαζε στις στάχτες του κρυμμένο
και πόσοι τέτοιοι θησαυροί να κρύβονται κοντά μου
τμήματα αιωνιότητας που ακόμα τα προσμένω.
9/6/1992
Αντίσταση
Ζεστή βραδιά, μ' επηρεάζουν καταστάσεις
και προσπαθώ το γυάλινο τον τοίχο μου να χτίσω.
Από παντού μηνύματα δέχομαι κι επιδράσεις
που όμως και πάλι να περάσουν δε θ' αφήσω.
Καλούμαι πάλι να τον παίξω αυτόν το ρόλο.
Κι αν θα 'χω μέσα μου πολύ μεταβληθεί,
δε θα το δείξω. το κοινό θα
στέκει κι όλο
έκθαμβο θα μείνει, θα χειροκροτεί.
26/6/1992
Αιωνιότητα
'Ολα θα φτιάξουν κι ως δια μαγείας
παράξενος αέρας θα φυσήξει.
Θα μας κυκλώσει η πνοή της ηρεμίας
κι η αρρώστια θα μας τυλίξει.
Και θ' απομείνει ο κόσμος στατικός.
Θα εξαλειφθούν τα πάθη και τα μίση.
Θα μείνει μόνο ο αιώνιος ρυθμός
και θα 'χει ο χρόνος σταματήσει.
2/7/1992
Απολογισμός
Γυρίζω σπίτι κι ίσως θα 'πρεπε λίγο να χαλαρώσω
να βγάλω πια από πάνω μου τα ρούχα της δουλειάς.
Στον πειρασμό του δροσερού νερού να ενδώσω
και να περάσω μερικές στιγμές ανεμελειάς.
Στον καναπέ αναπαυτικά για λίγο να ξαπλώσω
και ν' απολαύσω δροσερό αναψυκτικό
τις σκέψεις και τις έννοιες κάπως να τις γλιτώσω
με μουσική απαλή να μην τις θυμηθώ.
...Κι έπειτα αργά να σχεδιάζω αποδράσεις
μα κι ύστερα να κάνω απολογισμούς
ν' ανακαλύπτω λόγους ύπαρξης και δράσης
νέους στόχους να ορίζω, νέους σκοπούς...
27/7/1992
Νέες εμπειρίες
Είμαστε κιόλας στις αρχές του Σεπτεμβρίου.
Εδώ και μέρες επιστρέψαμε όλοι από τα νησιά.
Μα η σκέψη μου καρφώθηκε στην κουπαστή του πλοίου
με μια λαχτάρα να έφευγα ξανά.
Νέες εμπειρίες αλλοιώτικες πάλι ν' αποζητούσα
να κυνηγούσα τ' άπιαστα που δε θα 'βρω ποτέ.
'Ετσι σκεφτόμουν χθες που ξαγρυπνούσα
κρατώντας μες τα χέρια μου μια κούπα του καφέ.
Σύντομα θα διασχίσω κι άλλους δρόμους
πέρα απ' τα όρια, πέρα από τους νόμους...
1/9/1992
