6η σελίδα ποιημάτων

 
Μια νύχτα - ένα όνειρο (ΙΙ)

Ζεστός αγέρας ήρθε απόψε για να με πάρει.
Μου μίλησε για ιππότες, για κάστρα και θρύλους.
Στο προσκεφάλι μου χαμογέλασε το φεγγάρι.
Σ' άλλες εποχές κάτω απ' τα δέντρα θ' άκουγα τους γρύλλους.

Εξεγέρθηκα και πάλι απ' το λαμπερό χρυσάφι του φεγγαριού.
Προχώρησα, αναζητώντας τα ίχνη ενός παιδιού
και την απλότητα, που ψάχνω για να γυρίσω πίσω.
Τα ίχνη μου σταματούσαν την αυγή
και δεν μπορούσα να εντοπίσω
άλλη πορεία πιο πέρα απ' τη στιγμή.

...Κι αφέθηκα μέσα στο φως και μες στην αρμονία
να νιώθω απλά, βαθιά την ευτυχία.

13/6/1995
 

Η προσβολή

Τον πρόσβαλα. Είπε πως δεν πρόσεχα το μάθημά του
και πως βαριόμουν σημειώσεις να κρατήσω.
Μέσα μου στάθηκαν τα λόγια του και κάπου
δίστασα, μη μπορώντας ν' απαντήσω.

Αν το μπορούσα να 'ξερες! θα 'ρχόμουν να σ' ακούσω.
Μ' ευλάβεια σημειώσεις θα κρατούσα
και πόσες φορές θα σε ρωτούσα
τα λόγια προσλαμβάνοντας αυτούσια...
Αν το μπορούσα απλά να 'ρθω ν' ακούσω.

Με πρόσβαλε. Λέω πως δεν πρόσεξε την αγωνία μου όλη.
Γιατρός κι όμως δεν μπόρεσε να νιώσει, να αισθανθεί.
Και τι με νοιάζει αυτό που κάνουν οι άλλοι;
Παρόλες τις ελλείψεις μου, είμαι πιο δυνατή
(κι η δύναμή μου θα φανεί...)

27/7/1995
 

Internet (το τέλος της κρίσης)

Νομίζω ξεπεράσαμε την κρίση ως κοινωνία.
Προσαρμοζόμαστε αργά αλλά σταθερά.
Για χρόνια μας κυρίευσε η αγωνία
η αδράνεια, η απάθεια, η μοναξιά.

Μα τώρα λέω, περάσαμε την κρίση.
Προσαρμοζόμαστε στη σύγχρονη εποχή.
Για όλα τα προβλήματα θα βρούμε κάποια λύση.
'Εχουμε το Internet - υπόσχεση τρανή.

Πώς θα ξεφύγουμε από τη μοναξιά μας,
θα κάνουμε καινούριες συζητήσεις
και θα διευρύνουμε τα ενδιαφέροντά μας
τους φίλους μας, τις συγκινήσεις.

Κι έχουμε τόσες επιστήμες! Προοδεύουν
(ως πού θα φτάσουνε, αλήθεια, τα όνειρά μας;)
Κι ωστόσο ακόμη όλοι γυρεύουν
πως θα 'ρθει η ευτυχία στην καρδιά μας.

Ακόμη υπάρχουν πράγματα να γίνουν.
Μα λέω πως ξεπεράσαμε την κρίση.
Είναι καιρός οι αγωνίες μας να μικρύνουν
κι η σιγουριά να κυριαρχήσει.

17/8/1995
 

Σεληνιακό τοπίο

Σεληνιακό φαντάζει το τοπίο
καθώς άλλο ένα κτίριο κατεδαφίζεται.
Γύρω ο χειμώνας και το κρύο
και κάτι μέσα μου πάλι απελπίζεται.

Σκυφτές σκιές στο τέρμα αυτού του δρόμου.
Σκυφτή κι εγώ, γυρίζω προς το σπίτι.
Κάηκε πάλι η λάμπα του διαδρόμου
και έσπασε το τζάμι του φεγγίτη.

Πώς θα περάσει αυτό το βράδυ, που φοβάμαι
πως θα παρασυρθώ απ' τα αισθήματά μου
και θα ονειροπολώ και θα θυμάμαι
αντί να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου
(κάτι έχει σπάσει στην καρδιά μου...)

16/11/1995
 

Ο δρόμος του αστεριού

Στην έρημο ήμουν με τους μάγους και τ' αστέρι
έδειχνε καθαρά το μύνημά του.
Οι μάγοι, με τα δώρα που είχαν φέρει
χάζευαν την εξαίσια ομορφιά του.

Χρυσός φαινότανε ο δρόμος που τραβούσαν.
'Ηταν μια νύχτα του χειμώνα, μαγική.
Κι εκείνοι, με τι πίστη ακολουθούσαν
ένα όνειρο μονάχα, μια πνοή...

Τους σκέφτομαι τους μάγους μου συχνά
όταν καινούριο δρόμο βρίσκω
και το φοβάμαι να τραβήξω πιο μπροστά
αλλά στο τέλος δέχομαι το ρίσκο.

26/12/1995
 

Virtual Reality

Αρνούμαι σε μια virtual reality να ζήσω
γιατί μ' αρέσει ο κόσμος γύρω, η φύση.
Τα multimedia ίσως να τα χρησιμοποιήσω
μα ό,τι ψεύτικο και τεχνητό δεν θα με κατακτήσει.

Αρνούμαι να παραιτηθώ απ' τη φαντασία
και να δεχτώ ιστορίες τεχνητές, σε μια οθόνη.
Του έξω κόσμου προτιμώ την αρμονία
και στο μυαλό μου φτιάχνω ιστορίες, μόνη...

5/1/1996
 

Αποχαιρετισμός παλιών φίλων

Αγαπημένοι μου φίλοι σας παίρνει ο χρόνος
και στροβιλίζεστε και χάνεστε και πάτε
μακριά, πολύ μακριά^. ο καθένας μόνος
και χωριστά από κείνους που αγαπάτε.

Κινήσαμε μαζί κάποιο πρωινό κι αντάμα
κι ο χρόνος μας διαλύει και μας σκορπίζει.
Τέλειωσε ο δρόμος,η χαρά, το κλάμα
άλλες παρέες η μοίρα μας ορίζει.

Και χαιρετώ φίλους παλιούς με δίχως τύψη
γιατί κι ο κύκλος κάποτε θα κλείσει, της φιλίας.
Είναι έτσι η ίδια η ζωή: ούτε χαρά ούτε θλίψη,
μα αδιάκοπη συνέχεια μοναχικής πορείας.

10/1/1996
 

Η υποκρισία του συστήματος

Στον Σπύρο που τελικά θα γίνει "κατεστημένο"

Ξεγελάμε ο ένας τον άλλο, κοροϊδευόμαστε.
Η σοβαροφάνεια αντικατέστησε την ουσία.
Επαναστήσαμε στην αρχή, τώρα απελπιζόμαστε
καθώς μας λύγισε το "σύστημα" κι η "εξουσία".

'Ολη τη μέρα τρέχουμε, παλεύουμε
να γίνουμε κι εμείς "κατεστημένο".
Λόγια ανταλλάσσουμε που δεν πιστεύουμε.
Πώς τώρα την αλήθεια περιμένω;

Υποκριτικές πράξεις, λόγια, φθόνοι
κι αντιζηλίες, πάθη, μίση.
Ο κόσμος μας ολοένα με πληγώνει.

Κι ωστόσο, είχα με πείσμα ξεκινήσει
και προχωρούσα, πάντα μόνη.
Τι τώρα νέα ορμή θα μου χαρίσει;

31/1/1996
 

Διαφυγή

Αγαπώ το περπάτημά στο παλιό λιμάνι,
με τα βενετσιάνικα κτίρια, που φτάνουν ως το μώλο.
Το ξενοδοχείο πίσω μου φωτοσκιάσεις κάνει
κι όλο να φύγω σκέφτομαι, όλο

να πάω σε μια άγνωστη χώρα, ξεχασμένη
από θεούς κι ανθρώπους, χώρα ονείρου
να ψάξω μέσα μου για ό,τι κρυφό απομένει
και ν' αφεθώ στην αγκαλιά του απείρου.

12/2/1996
 

'Επεσαν οι μάσκες

Παίξαμε το παιχνίδι με τις μάσκες
και πέρασε κι η τελευταία Κυριακή.
Φτάσαμε στη Δευτέρα -Καθαρή
Δευτέρα. Υπάρχουν πάντα γύρω μου άντρες
αλλά στη σκέψη μου απόμεινες εσύ.

Πιο απλός, πιο ειλικρινής, πιο αληθινός.
Με κέρδισες και σ' αγαπάω.
'Ελα κοντά μου, μείνε δυνατός.
Σε θέλω και σ' αποζητάω.

26/2/1996
 

Οι δέσμιοι της ζωής

Για τον Κώστα Παρίση, συμφοιτητή στην Ιατρική,
που σκοτώθηκε σε τροχαίο

Ιερή στιγμή. Σκοτώθηκε ένας φίλος
κι έμοιαζαν όλα να 'χουν ειπωθεί
ανάμεσά μας. Πήραμε όλοι ένα τσιγάρο
κι αργά καπνίζαμε. 'Εδυσε κι ο ήλιος
αλλά κανείς δεν είχε κινηθεί.

Ιερή στιγμή. Είχαμε μονιάσει.
Στη σκέψη μας ο φόβος του θανάτου
κι αξία της ζωής -που όλο
τη χάνουμε. Η ώρα είχε περάσει
και σκέφτοταν καθένας τα δικά του

κι εγώ σκεφτό΄μουν πως μέσα απ' τους θανάτους
οι δέσμιοι σπάζουν της ζωής -για λίγο- τα δεσμά τους.

12/3/1996
 

Η εποχή μου

'Οσο περνάει ο καιρός πια δεν με νοιάζει
αν όσα πόθησα θα 'ρθουνε στη ζωή μου.
Δεν έχω πια όνειρα. Μόνο φιλοδοξίες
και ζω σ' αυτό τον κόσμο που όλο αλλάζει
αλλάζοντας κι εγώ, όπως κι η εποχή μου
απόψεις, θεωρήσεις και αξίες.

Από μακριά παρατηρώ τις εξελίξεις.
Αφήνομαι στο ρεύμα των καιρών.
Βλέπω τις τεχνολογικές επαναστάσεις
κι απομονώνομαι. Με κούρασαν κι οι ελίξεις.
Δεν θέλω πια άλλες αλλαγές θεωριών
μα χρόνο, να προσαρμοστώ στις καταστάσεις.

Εντάχθηκα λοιπόν στην εποχή μου.
Δεν έχω πια όνειρα. Είναι κενή η ψυχή μου.

2/6/1996
 

Νέα σελίδα

Είν' το δωμάτιο σκοτεινό και μόνο πέφτει
το φως του φεγγαριού μες τη ματιά σου.
Κοιτάζω απέναντί μου στον καθρέφτη
κι όμορφα νιώθω μες στην αγκαλιά σου.

Απόψε θέλω να σου πω την ιστορία
των περασμένων που με πλήγωσαν βαθιά,
να πω, να κλάψω - χρόνια εικοσιτρία
να πάψουν να με βασανίζουν πια.

Να με παρηγορήσεις και να σκύψω στα τετράδια
που 'χει η ζωή μου, να γυρίσω μια σελίδα.
Να δω το επόμενο το φύλλο το άδειο
και θαρρετά να γράψω και μ' ελπίδα.

5/8/1996
 

Δουλειά

Επτά πρωί. Πετιέμαι απ' το κρεβάτι
γεμάτη από άγχος και πηγαίνω στη δουλειά μου.
Νυστάζω, αλλά στο σώμα μου είναι κάτι^. κάτι
πιο δυνατό οδηγεί τα βήματά μου.

Εδώ θα ζήσω, θα παλέψω όλη τη μέρα.
Θα υποκριθώ, θα τσακωθώ, θα εκτονωθούμε.
Πρωτύτερα έκλαιγα και το 'νιωθα φοβέρα
μα είναι η δουλειά μας, που μισούμε κι αγαπούμε.

24/10/1996
 

"You take a place in my heart"

Πήρες μια θέση απ' την καρδιά μου κάποιο βράδυ
και την οδήγησες μακριά, στον Ωρωπό.
Της νύχτας πέφτει γύρω το σκοτάδι
κι αν σ' αγαπάω, δεν θα στο πω.

Είναι σκληρή η καρδιά μου, από γρανίτη
φτιαγμένη απ' έξω^. μέσα καίει φωτιά.
Με τράβηξες κοντά σου σα μαγνήτη
φοβάμαι όμως και φεύγω μακριά.

Και μένει μόνο απ' την καρδιά μου ένα κομμάτι
στην Κρήτη, στην Αθήνα και στον Ωρωπό
να μου θυμίζει εκείνη την αγάπη
που γύρεψες και δεν μπορούσα να στην πω.

22/12/1996
 

Δεκαετία '90

Τη δέχτηκα, την αγαπώ την εποχή μου
κι απλά μου φαίνονται όσα δεν δεχόμουν.
Δέχομαι πια τις εξελίξεις στη ζωή μου
κι αναρωτιέμαι τι στ' αλήθεια να φοβόμουν.

Τηλεόραση, κομπιούτερ, βίντεο, ράδιο,
αρώματα, προϊόντα και βαζάκια.
Φορτώνουμε το σώμα -το μυαλό μας άδειο
μέχρι να βγούνε και για κείνο μπουκαλάκια.

Κατέρρευσαν οι αξίες και μπερδευτήκαμε.
Καταναλώσαμε πολλά, πάρα πολλά
αλλά και πάλι αντισταθήκαμε
κι αρχίζουν όλα να 'ναι ομαλά.

'Ολες τις θεωρίες θα συγκεντρώσουμε
-θρησκείες, φιλοσοφίες, πολιτισμούς-
τα πιο σωστά σημεία τους θα ενώσουμε
να φτιάξουμε κανόνες νέους και ορισμούς.

Απαλλαγμένοι από ιδέες παλιές, συμβάσεις
θα βρούμε πράγματα καινούρια, θαυμαστά.
'Ηδη στις επιστήμες θέσαμε τις βάσεις
για μία νέα έκπληξη! πράγματα μαγικά.

Virtual Reality, οικολογία και φύση.
Internet και αποστολή στον 'Αρη
κι η Γενετική θ' αποκρυπτογραφήσει
σε λίγο πια των γονιδίων το χάρτη.

Πάντα θα υπάρχουνε προβλήματα, αντιδράσεις
καθώς θ' αλλάζει ο χρόνος, η εποχή,
μα εγώ θα ζω μ' όλες τις καταστάσεις
-στην τεχνολογική εξέλιξη έχω παραδοθεί.

28/1/1997
 

Θέλω να υπάρχεις

Θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου, μυστικά.
Να υπάρχεις σε μια πόλη, σε μια χώρα
να είσαι μαζί μου, από μακριά
αν σε θελήσω να σε βρίσκω κάποιαν ώρα,

μα αν δεν σε θέλω αλλού να παραμείνεις
θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου, για στιγμές.
Να έρχεσαι και να φεύγεις, να προσμένεις.
Ν' απολαμβάνουμε μαζί τις ηδονές

και να χωρίζουμε... Να υπάρχεις σαν μια σκέψη,
σαν μυστικό όνειρο που πάει πια να χαθεί
σαν μια γλυκιά παρηγοριά, που έχω πιστέψει
πως αν υπάρχεις, τότε αξίζει κι η ζωή!

31/1/1997
 

Πανσέληνος

Σε ανάμνηση της νύχτας της 18/10/1994

Πανσέληνος και το φεγγάρι όλο δονούσε
του Αιγαίου τα νερά^. το πλοίο μας λικνιζόταν.
Μικρή η καμπίνα, μόλις που χωρούσε
εμάς τους δυο, που κουβεντιάζαμε, όταν

στα ξαφνικά παραδοθήκαμε στο πάθος.
Α, τι στιγμή! Η καμπίνα φωτιζόταν
από τα φώτα των νησιών, στο βάθος
κι εμάς τα σώματά μας γνωριζόταν

-πρώτη φορά- στο πλοίο της γραμμής.
Ζήσαμε τη στιγμή, αφεθήκαμε
και πάλι στη μαγεία της ηδονής
και τα όριά μας υπερβήκαμε...

Α! τι στιγμή, τι φλόγα και τι δίνη!
Κι αργότερα είμαστε στην κουπαστή.
Κι απάνωθέ μας γέλαγε η Σελήνη
που στην τρελή της θέληση είχαμε υποταχτεί.

2/2/1997
 

Τα γράμματα

Σχέσεις που ξεδιπλώνονται στο χρόνο
και τα παλιά τα γράμματα διαβάζω.
Να ξανανιώσω τη χαρά, τον πόνο
τα αισθήματά μου με τις λέξεις τα ταιριάζω.

Φίλες και φίλοι, συγγενείς, αγαπημένοι.
'Ανθρωποι που ήρθαν στη ζωή μας και χαθήκαν.
Λίγες στιγμές - κι η ανάμνηση απομένει.
Τα γράμματά μας κάποτε σταλθήκαν

να μεταφέρουν συναισθήματα, εμπειρίες.
Ποιος το 'λεγε; Θ' αντέχανε στο χρόνο
σαν συντροφιά στις νύχτες μας τις κρύες.
'Ισως γι' αυτό τα γράψαμε και μόνο.

26/3/1997
 

Μεγάλο Σάββατο

Σήμερα, ολομόναχη το βράδυ του Σαββάτου
με τη λαμπάδα μου κοιτώ την εκκλησιά.
'Εφτασα στο κατώφλι του θανάτου
πολλές φορές^. μα θέλησα να ζήσω τελικά.

Χριστέ μου, δεν πιστεύω στη θρησκεία
μα τέτοιες ώρες κυριαρχεί ο συμβολισμός.
Μέσα στο πλήθος μιά κι εγώ στην εκκλησία
και το παράπονο ξεσπάει, σαν λυγμός:

Να το μπορούσα, όπως κι εσύ, να συγχωρήσω
τις αδικίες, τα βάσανα, τα μίση
και στης χαράς το δρόμο να γυρίσω
ν' αναστηθώ, η ζωή μου για ν' αρχίσει.

26/4/1997
 

Σελίδες ποιημάτων
1η, 2η, 3η, 4η, 5η, 6η, 7η, 8η, 9η