- Το υψίπεδο
Σκαρφάλωσα τόσο ψηλά και είμαι σ' ένα υψίπεδο
και κάτω είν' ο γκρεμός ως το θαλάσσιο επίπεδο.
Με λούζει ο ήλιος μας δεν με ζεσταίνει.
Ζηλεύω όποιον ακόμη ανεβαίνει.
Μα εγώ για λίγο εδώ θα σταματήσω.
Και νέες δυνάμεις πρέπει να ανακτήσω
Πέταξα κάτω ό,τι άσχημο υπήρχε στη ζωή μου
και ψάχνω για εφόδια, για την ανάβασή μου.
Σ' άλλες κορφές ψηλότερες για ν' αναρριχηθώ.
Φοβάμαι τελικά μήπως συμβιβαστώ
με κάποιο υψίπεδο και παραμείνω εκεί.
Παράλογο, ζητώ την άνοδο και όχι τη ζωή.
27/11/1994
Τα μονοπάτια της ζωής
Τι θέλουμε επιτέλους, πού τραβάμε;
Τι μας αρέσει τόσο απ' τη ζωή;
Την παρατείνουμε, μα και τη σπαταλάμε
δίχως να ξέρουμε γιατί...
Πάνω σ' αρρώστους όλοι μας σκυμμένοι
να τους παλεύουμε ως τον ύστερο σπασμό.
Εκείνοι είναι σχεδόν πια πεθαμένοι
μα εμείς εκεί - ως το τελευταίο λεπτό.
Γιατροί, Κι εμάς ποιος μας γιατρεύει;
Ποιος θεραπεύει τη δική μας αγωνία;
Στριφογυρίζει μέσα μας, θεριεύει
-τόσο έντεχνα κρυμμένη- η αδυναμία.
Αν ένα τίποτα κι αν μοιάζει η ζωή μας
πασχίζουμε όλοι μ' αγωνία να κρατηθούμε
εδώ, ως την ύστερη στιγμή μας.
Πασχίζουμε όλοι για να ζούμε.
Γιατί λοιπόν δεν ξέρουμε να ζούμε;
Να νιώθουμε, να βλέπουμε, ν' ακούμε,
να ερωτευόμαστε και ν' αγαπούμε,
να εκφραζόμαστε, να δημιουργούμε,
ν' απολαμβάνουμε και να ευτυχούμε;
Εγώ θα συνεχίσω την προσπάθεια,
διαβαίνοντας, μ' ελπίδα μες στα μάτια.
Να κόβω και τα ρόδα και τ' αγκάθια
απ' όλα της ζωής τα μονοπάτια.
28/11/1994
Εξωτερική δύναμη
Είναι πρωί. Ξυπνούν οι αισθήσεις, λάμπει εντός μου
η απειλή του κόσμου.
Ψάχνω να βρω τη δύναμη, στην κρίσιμη καμπή μου
-αλλάζει όλη η ζωή μου.
'Ηρθα, από σένα δύναμη να πάρω
μα τι μπορείς να δώσεις πια;
Γυρίζω σπίτι, ανάβω ένα τσιγάρο
-αναζητώ άσκοπα ξανά.
Μονάχα εγώ κουράγιο θα μου δώσω
σαν πάντα, όπως σε κάθε δυσκολία
Τον εαυτό μου δεν θα τον προδώσω
θα ξεπεράσω κάθε αμφιβολία.
Είναι πρωί. Ξυπνούν οι αισθήσεις, λάμπει εντός μου
ο δυνατός εαυτός μου.
Αντλώ όλη τη δύναμη, στην κρίσιμη καμπή μου
-ν' αλλάξω τη ζωή μου.
30/11/1994
Ανεκπλήρωτες προσδοκίες
Δεν νομίζω να ξεκινήσουμε τώρα το χειμώνα
για τις μεγάλες μας επαναστάσεις.
Ονειρευτήκαμε κάποτε, καταλύσαμε τις αντιστάσεις
κι είμαστε έτοιμοι ν' αρχίσουμε τον αγώνα.
Μα το κρύο έξω μας απελπίζει
κι είναι η κάμαρη τόσο ζεστή...
Δεν νομίζω να διώξουμε ό,τι μας βασανίζει
μα θα σκύψουμε και θα κάνουμε υπομονή.
Την άνοιξη ίσως ανοίξουμε τα φτερά μας.
Τάξε μου ένα ταξίδι, για να ελπίζω.
Από ένα πρόσχημα όλο αρπάζεται η καρδιά μας,
τα μάτια μας στυλώνουμε στον ουρανό το γκρίζο.
Και λέμε: "'Ισως να γίνει το ταξίδι,
να γίνει κάποτε, κάποια φορά"
Κι όλο επιμένουμε, να παίζουμε παιχνίδι
στον ίδιο κόπο, με σπασμένα τα φτερά.
1/12/1994
'Υμνος στα βιβλία και τη γνώση
Γνώριμα, αγαπημένα μου βιβλία
καμία σκέψη δεν με διώχνει μακριά σας.
Καμιά εκτός ή εντός μου τρικυμία
δεν σβήνει απ' το μαυλό τα γράμματά σας.
Όμορφες λέξεις, πλούσιες εικόνες
και γνώση, γνώση μαγική
περνούν τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες
και παραμένει η λαχτάρα η κρυφή.
Τι θα μου πεις, καινούργιο ωραίο βιβλίο;
(πόση χαρά μοιράζομαι μαζί σου!)
το διάβασμά μου δεν τελειώνει (στο πτυχίο
κι ακόμη προσπαθώ να λύσω τη γραφή σου).
'Ομορφη γνώση, που με κάνεις να μεθάω,
μ' εφοδιάζεις με πολύτιμα φτερά.
Υψώνομαι απ' τον τόπο μας και πάω
σε σφαίρες φωτεινές καμιά φορά.
Κι έτσι ξεχνώ τις λύπες έξω ή εντός μου,
τα πάθη και τα επίγεια βάσανά μου
-μακριά πολύ από τα άσχημα του κόσμου
κι οι αδικίες κι οι πίκρες σβήνουν μακριά μου.
18/12/1994
Ο κύκλος της ζωής
(αέρας, γη, νερό, φωτιά...)
'Ημουν φωτιά, έκαιγα, γινόμουνα καπνός.
Στα σύννεφα χανόταν η ψυχή μου.
Διέλυσε την ψυχή μου ο ουρανός
και σαν βροχή έριξε το κορμί μου.
'Ημουν φωτιά και αέρας και νερό.
Στη γη σαν δέντρο έχω γυρίσει,
που υψώνει τα κλαδιά στον ουρανό
τα σύννεφα ξανά να κατακτήσει.
Στέρεες οι ρίζες, όλο απλώνουνε βαθιά
κι είν' ουτοπία τ' όνειρό μου.
Μα υψώνω όλο τα χέρια μου σαν κλαδιά
κι όλο ανεβάζω τον εαυτό μου.
'Ημουν φωτιά και αέρας και νερό.
Στη γη επιστρέφω πίσω.
Μάχομαι πάντα ενάντια στον καιρό
κι ελπίζω ό,τι πόθησα πως θα το κατακτήσω.
26/12/1994
Ευτυχία
Ζέστη στην κάμαρη - παντού
γύρω μπαλόνια, δώρα.
'Ηρεμη, ξαπλωμένη στο κρεβάτι
δεν βασανίζω άλλο το νου
με κάποια σκέψη αυτή την ώρα.
Αισθάνομαι μεστή, γεμάτη.
Αυτό θα είναι η ευτυχία
- η αγάπη, η ομορφιά, η γαλήνη.
Αργά ο ήλιος βασιλεύει...
Καμιά εντός μου αμφιβολία
κι όπως το φως ολοένα σβήνει
έπαψε η ψυχή μου να γυρεύει.
Τι να γυρέψω; 'Εχω αποκτήσει
ό,τι κι αν θέλησα ένα καιρό.
'Ηδη το δρόμο μου έχω πάρει.
Τα ιδανικά μου τα έχω ορίσει.
Βαδίζω σταθερά προς το σκοπό.
Νύχτωσε κι έξω το φεγγάρι
χαράζει με χρυσάφι μονοπάτια
που λάμπουν μαγικά στον ουρανό.
Χριστούγεννα. αναζητώ τ' αστέρι
με την ελπίδα μες τα μάτια
-παλιό όνειρο κρυφό-
πως θα το αγγίξω με το χέρι...
'Οπως αγγίζω την καρδιά μου
που πάλλεται από ιδέες κι ιδανικά.
Δεν αμφιβάλλω πια για τα ορισμένα.
Η Ιατρική, τα ποίηματα, η χαρά μου
ό,τι αγαπώ και η γύρω μου ομορφιά
είναι το νόημα της ζωής -για μένα.
27/12/1994
Το έργο της ζωής μας
Για τον Tom Carson, συγγραφέα του βιβλίου "Twisted Kicks",
και όσους σκέφτονται σαν αυτόν.
Λέω πως έχει νόημα η ζωή μου
όταν φοράω την άσπρη μπλούζα και πηγαίνω
και ξεχειλίζω όλη περηφάνεια.
Τους διαδρόμους με τα ράντζα σαν διαβαίνω
και βλέπω, γύρω μου τον πόνο, την ορφάνεια
Λέω πως έχει νόημα η ζωή μου.
Λέω πως υπάρχει ένας σκοπός για να παλέψω
ενάντια στην αρρώστια και στον πόνο.
Να ζήσω, υπηρετώντας μιαν ιδέα.
Αξίζει όλος ο κόπος κι όχι μόνο.
σαν προσφορά ευγενική κι ωραία
αφού υπάρχει ένας σκοπός για να παλέψω.
'Ερχεται και η Μούσα στη ζωή μου.
Με ακουμπάει με τ' άσπρο της το χέρι
και τότε είμαι στην ποίηση δοσμένη.
Κι είναι σαν να με λούζει έν' αστέρι
με φως. γίνομαι ευτυχισμένη
σαν έρχεται η Μούσα στη ζωή μου.
Και η Αγάπη μ' επισκέπτεται συχνά.
Μ' έχουν πολλοί, βαθιά αγαπήσει
με όλες της αγάπης τις μορφές.
Τις σκέψεις μου σαν δώρα έχω χαραίσει
κι έχω περάσει αξέχαστες στιγμές,
αφού η Αγάπη μ' επισκέπτεται συχνά.
Και λές: "δεν έχει νόημα η ζωή μας".
Μες στο μυαλό σου είναι καπνός κι αθάλη.
Η πλήξη σε τυλίγει κι η ανία
από καιρό στο σώμα σου έχει εισβάλει.
Στην όψη σου τρομακτική αδιαφορία
σαν λές: "δεν έχει νόημα η ζωή μας".
Χαμένο πλάσμα, στον τροχό της Ιστορίας,
μην τον γυρνάς πια πίσω. Φύγε μακριά μου.
Εγώ έχω το έργο μου να κτίσω.
Είμαι γεμάτη, ξεχειλίζω απ' τα όνειρά μου.
Μόνος σκοπός: να δημιουργήσω.
Εμπρός να σπρώξω τον τροχό της Ιστορίας...
27/12/1994
Η αλλαγή του χρόνου
Κι εγώ θα φύγω, όπως φεύγει ο χρόνος.
Γέρος, σκυφτός, γεμάτος πείρα.
Θα φύγω. με προσμένει απέξω
ο δρόμος.
Στάθηκα εδώ, στοργή, γαλήνη πήρα.
Μα είναι καιρός να φύγω. αλλάζει
ο χρόνος και μαζί του κι η ζωή.
Τριγύρω, τίποτα ίδιο δεν μου μοιάζει.
'Αλλαξαν όλα κι άλλαξα κι εγώ μαζί.
Γι' αυτό του δρόμου παίρνω την πορεία,
στους ελιγμούς του στρίβω, ακολουθώ.
συνθέτω τη δική μου ιστορία
το νέο χρόνο ψάχνοντας να βρω...
31/12/1994
Αγάπη κι έρωτας
Τους χτύπους της καρδιάς δεν τους ορίζουμε.
Συχνά πηγαίνουμε σε νέους τόπους,
ερωτευόμαστε λάθος ανθρώπους.
πλαγιάζουμε μ' εκείνους που γνωρίζουμε,
στη γνώριμη αγκαλιά και στην ασφάλεια.
Για να μην ανατρέψουμε τα δεδομένα,
για να 'ναι όλα γνωστά, καθορισμένα.
Χτυπάει η πόρτα, είμαστε χάλια...
Συγχώρεσέ με... Εσένα έχω αγαπήσει,
εκείνον όμως έχω ερωτευτεί.
Γιατί υπάρχει η φαντασίωση η κρυφή,
γιατί εκείνον δεν τον έχω κατακτήσει.
Ο έρωτάς μας είναι μια έμμονη ιδέα.
Η εξιδανίκευση, οι φαντασιώσεις.
Αγάπη είναι να πάρεις και να δώσεις
κι ο έρωτας; Μια επιθυμία χυδαία.
Πολλά φαντασιώνω και γυρεύω,
μα κι από σένα παίρνω πιο πολλά.
Αγάπησέ με τούτη τη βραδιά
που ξεχασμένα αισθήματα αναδεύω...
17/1/1995
Μια απουσία
Για το Δημήτρη Μαστροπαναγιωτόπουλο, συμφοιτητή,
που στις 25/1/1995 έπεσε στο λιμάνι του Ηρακλείου
με δύο πέτρες δεμένες στο λαιμό του
Δημήτρη, που έφυγες νωρίς
κι εμείς μετράμε ήδη μια απουσία.
Ηλιόλουστο πρωινό Παρασκευής
κι εμείς ακολουθάμε την κηδεία.
Πέρσι ίσως να 'χα φύγει εγώ.
Τι να 'ναι εκείνο που μας κάνει
να βάζουμε δυο πέτρες στο λαιμό
και να βουτάμε στο λιμάνι;
Ποιες πιέσεις αρρωσταίνουν το μυαλό μας
κι αντί να νιώθουμε τα νιάτα, τη ζωή
να σχεδιάζουμε το θάνατό μας
σαν να 'ναι η ύστερη εκδοχή;
27/1/1995
'Ενστικτο
Ακολουθώ το ένστικτό μου
Βαδίζω στην πορεία ενός δρόμου
κι ούτε που ξέρω πού πηγαίνει
Αβέβαια η τύχη μ' οδηγεί
-μα κάτι μέσα μου επιμένει
κι όλο με σπρώχνει προς τα κει.
5/2/1995
Η πίτσα στο Λαγονήσι
Θυμήθηκα -κι ας είχα λησμονήσει-
με μιας εκείνες τις στιγμές.
Πηγαίναμε μαζί στο Λαγονήσι
και πέφτανε παράξενα οι σκιές
απέξω από κάποια πιτσαρία
που λιώναν τα κεριά μας στο τραπέζι
-παλιά φαντάζει πια ιστορία
κι εγώ θαρρώ μια πίτσα πως μ' εμποδίζει.
'Ημουν αθώα τότε, ερωτευμένη.
Αλλιώτικα ήταν όλα τα όνειρά μου
κι αν κάτι αναπολώ και μου απομένει
είναι οι στιγμές που υπάρχουν στην καρδιά μου.
Αναλαμπές μιας ξενοιασιάς που έχω αφήσει,
που ξέχασα θαρρώ στην πιτσαρία,
το βράδυ εκείνο προς το Λαγονήσι
που τέλειωνε η δική μας ιστορία.
11/2/1995
Στιγμές αδυναμίας
Τα γεγονότα είναι πιο γρήγορα από μας.
Συχνά συμβαίνουν, κατακλύζουν το μυαλό μας.
Μας συνεπαίρνουν μονομιάς το λογικό μας
κι ακολουθούμε όλοι το δρόμο της καρδιάς.
Για λίγο το συμφέρον, τον εαυτό μας
ξεχνούμε στην πορεία των γεγονότων.
Τα συναισθήματα κερδίζουν το μυαλό μας
κι ακολουθούμε όλες τις τρέλες των ερώτων.
'Ωσπου η φωνή της λογικής μας αφυπνίζει
κι όλο αναδεύουμε τις τύψεις κι ενοχές.
Κι η ιστορία μας ίδια συνεχίζει
και ξεπερνά τέτοιες αδύναμες στιγμές.
23/2/1995
'Ενα τρένο
Είναι ένα τρένο η ζωή μας όλη
μ' ατέλειωτα βαγόνια και σταθμούς
Πηγαίνουμε απ' τη μια στην άλλη πόλη
κι αλλάζουμε όνειρα, σκοπούς.
Συνταξιδιώτες μας η πλήξη, η ευτυχία
κι οι λύπες, που μας βρίσκουν στο σταθμό
και πότε υπάρχει για καιρό η ανία
κι άλλοτε κάτι αλλάζει το ρυθμό.
Και πότε αφήνουμε για λίγο τα βαγόνια
και περπατούμε γύρω απ' το σταθμό.
Κι όλο περνουν, περνούν τα χρόνια
που ψάχνουμε να βρούμε ένα σκοπό.
Που συνεχίζει αυτό το ατέλειωτο ταξίδι
και γίνονται οι αέναες κινήσεις
που τη στιγμή που φτάνουμε, ήδη
θαρρείς πως φεύγουμε, για νέες αναζητήσεις.
20/2/1995
Ωρίμανση
Μ' αρέσει το ταξίδι της ζωής μου
κι ό,τι άσχημα κι αν έρθει στην πορεία
δεν θα ελαττώσει την ισχύ της δύναμής μου
θα ανακτήσω μια νέα ισορροπία.
Θα συνεχίσω και θα ζω όλο το ταξίδι.
Στιγμές καλές, κακές κι εντάσεις.
'Ερωτες, πόθοι, γνώσεις... 'Ηδη
έχω περάσει τόσες καταστάσεις
κι έχω ζήσει τόσες εμπειρίες...
Η ανατροπή στο κάθε βήμα με προσμένει
θαυμάσιες όμως μου απομένουν ιστορίες
κι όπου κι αν η ζωή μου με πηγαίνει
θα βλέπω την ωραία πλευρά των γεγονότων:
τη δύναμη της γνώσης, τη φιλία που μένει,
την ξενοιασιά, τις τρέλες των ερώτων
την ομορφιά που γύρω είναι κρυμμένη.
Και μέσ' στην ομορφιά, την αρμονία του κόσμου
θα νιώσω πλήρης κι ώριμος πως είν' ο εαυτός μου
29/3/1995
Η εβδομάδα των παθών
Σ' αυτή την εβδομάδα των παθών
που βλέπω γύρω μου το θάνατο των πρώτων
ειδώλων, αγαλμάτων και θεών
και νιώθω όλη την πίκρα των ανθρώπων
που βλέπουν πως κατέρρευσαν οι αξίες...
'Εχει ο Χριστός πεθάνει και ταφεί...
Κι οι νύχτες μας περνούνε τώρα κρύες
και φθίνει η ελπίδα πως θ' αναστηθεί...
Κι ο Μαρξ κατέρρευσε ένα βράδυ ξαφνικά.
Μια αρρώστια το κορμί του είχε χτυπήσει
και του 'τρωγε καιρό τα σωθικά.
Και τώρα έχει για πάντα ξεψυχήσει.
Κι ούτε μας μένει τ' όραμά μας της πατρίδας.
Κανείς δεν θέλει για μια ιδέα να σκοτωθεί.
Κι οι μέρες του αγώνα, της ελπίδας
μοιάζουν κι αυτές να 'χουν χαθεί.
Επικρατεί ο εγωισμός κι η αδιαφορία.
Το χρήμα όλο τον κόσμο κυβερνάει
κι εμείς απολαμβάνουμε μια τεχνητή ευφορία
ενώ στα στήθη των φτωχών η εξέγερση ξυπνάει.
Κι εγώ δεν έχω να προτείνω κάποια ιδέα,
να φέρει μιαν ανάσταση στη Γη.
Θα πολεμήσουμε όλοι μόνοι μας μοιραία
και κάποτε ίσως ο άνθρωπος ν' αναστηθεί...
21/4/1995
"Τα παλιά πράγματα"
Τα πράγματά μου τα παλιά θέλω να τα χαρίσω
και να κρατήσω μοναχά τ' αγαπημένα.
Σ' ένα όμορφο μπαούλο να τα κλείσω
και στην καρδιά μου - και να μείνουνε κρυμμένα
για να τα βλέπω όταν με πνίγουν οι αναμνήσεις.
Στο μεταξύ ν' αδειάσω τα δωμάτια, τις γωνίες.
Ν' ανοίξω χώρο σ' όσες θα 'ρθουν συγκινήσεις.
Να υποδεχτώ τις όμορφες στιγμές.
Προσμένω τις καινούριες κατακτήσεις
και της ζωής τις νέες πτυχές...
4/5/1995
Αποχαιρετισμός
'Εχω τη δύναμη να συνεχίσω τη ζωή μου
σ' αυτή τη δύσκολη εποχή μου.
Σ' ευχαριστώ για όσα έχω μάθει.
Δεν μετανιώνω για τα λάθη.
Λέω η ζωή μου ήταν πλήξη, ανία.
Με σένα βρήκα κάποια ισορροπία.
Ρωτιέμαι τι θα φέρει ο χρόνος.
Μα πάντα ο καθένας είναι μόνος.
Κρατάω απ' τη σχέση μια χαρά, ευφορία.
Κι αν φύγεις, πάντα θα 'ν' δικά μου
τα όνειρα και το διάβασμά μου.
Σου εύχομαι ευτυχία στη ζωή σου
Κι όταν μια ανάμνηση θα μείνει
η ιστορία μας, δύναμη ας γίνει.
- η δύναμή μου, η δύναμή σου.
'Ελα κι απόψε εδώ, κοιμήσου
κι αύριο θα φύγεις και θα φύγω
- όλα κρατούνε τόσο λίγο...
12/5/1995
Ας ξανακτίσουμε
Ας ξανακτίσουμε αργά, μ' επιμονή
τους στόχους, τις προθέσεις, τα όνειρά μας.
Τελειώνει η νύχτα. θα 'ρθει
η αυγή
για να φωτίσει, να ενθαρρύνει την καρδιά μας.
Ας ξαναχτίσουμε αυτό που έχει χαθεί.
Τα οράματα που αφήσαμε πιο πέρα.
Να ξαναχτίσουμε έφτασε η στιγμή
καθώς δειλά προβάλλει η μέρα.
15/5/1995
