9η σελίδα ποιημάτων
Νύχτες υγρές, η πόλη ερωτική.
Οι πόθοι, απ' το ποτάμι εκβάλλουν στο λιμάνι.
Η τζαζ πλανιέται αργά, μεθυστική.
Μνήμες αρχέγονες - Νέα Ορλεάνη.
Ερωτισμός, αδιέξοδα, νευρώσεις.
Κι ο Ουΐλιαμς και ο Μαρκ Τουαίν.
Σαν ποταμόπλοιο ακολουθώ τις διακλαδώσεις
στις όχθες του Μισσισίπι, και δεν
γυρεύω πια άλλες απαντήσεις.
Τη νύχτα που εξεγέρθηκαν οι αισθήσεις
απλά ακολούθησα το Δέλτα ποταμών
-στο Δούναβη, στο Νείλο, στον Ευφράτη-
που μαγικά μ' οδήγησαν σε ίχνη πολιτισμών
-στις αρμονίες πανάρχαιων ρυθμών
που κάποτε ξεχάσαμε- κι όλο μας λείπει κάτι.
22/6/1999
Ο θησαυρός του Πριάμου
Ο Σλήμαν στα ερείπια της άμμου
με τη σκαπάνη του την Τροία αναζητεί.
Το θησαυρό ανασύρει του Πριάμου
κι ο Βίρχωφ σπεύδει στην ανασκαφή.
Εκπροσωπεί την 'Αρια Γερμανία,
την Επιστήμη, την υπεροχή.
Στο Βερολίνο λέει να πάνε, στα μουσεία,
όλα τα ευρήματα, μακριά απ' την Ανατολή.
Τι κι αν η μνήμη βρίσκεται στην Τροία,
τι κι αν η Ελλάς μοχθεί ν' αναστηθεί.
Σαν φάρσα ανακυκλούται η Ιστορία
κι αιμάσσουσα απομένει η πληγή....
Τα Ελγίνεια κι οι θησαυροί του μυθικού Πριάμου
κι αγάλματα και θραύσματα απ' αγγεία
-άλλων τα ίχνη χάνονται μες την τριβή της άμμου
κι άλλα της λήθης γίνονται μνημεία.
Χώρα φτωχή, Ελλάδα, μόν' η μνήμη κι η γλώσσα
απέμειναν. Η σκέψη του 'Ελληνα σκορπίστηκε στη Γη.
Τόσοι αιώνες κύλησαν και τόσα
ανδραγαθήματα -και τώρα, υποταγή...
9/7/1999
Μετάνθρωποι
Παγιδευμένοι, σ' ένα ιστό του χωροχρόνου.
Υφέρποντας, τα βήματα ενός φθονερού εντόμου,
μας πλησιάζουν. Κρίσεις πανικού.
Εξερευνούμε τα όρια του μυαλού.
Ζούμε ήδη στο "εδώ" και το "αλλού".
Μετάνθρωποι. Η σκέψη μας αλλάζει
και η συνείδηση διευρύνει τα όριά της.
Ο χρόνος γραμμικός πια δεν μας μοιάζει.
Η σκέψη, χαοτική, ξεφεύγει απ' τα δεσμά της.
Μετάνθρωποι. Η κβαντική μας σκέψη,
σε virtual κινείται διαστάσεις.
Η εικόνα αντικατέστησε τη λέξη
και είναι πιθανές όλες οι καταστάσεις.
Μετάνθρωποι -στο "εδώ" και στο "αλλού".
Εξερευνούμε τα όρια του μυαλού.
16 και 25/7/1999
Επιστροφή
Αγαπημένοι μου, δεν μένει πλέον καιρός.
Κοντεύουν δέκα χρόνια που 'χω φύγει.
Για τη δική μου Τροία κίνησα, καθώς
τότε είχα οράματα και βγήκα στο κυνήγι.
Την Τροία την κερδίσαμε; Ποιος ξέρει -ο Δούρειος 'Ιππος
φαντάζει πια ξεφούσκωτος, αστόλιστος, κενός.
Τα οράματα ξεθώριασαν και της καρδιάς ο χτύπος
χαμήλωσε και γίνηκε πιο αργός, πιο τρυφερός.
Στο περιθώριο τo millenium, εντάσεις και πιέσεις
κι η αγωνία του απλού πολίτη - ψηφοφόρου.
Ο Χάντιγκτον, ο Φουκουγιάμα - θέσεις
των φιλοσόφων και αναλύουμε το νόημα κάθε όρου.
Στο μεταξύ, η σκακιέρα συνεχίζεται.
Οι φίλοι-πιόνια, ο καθένας μια γραμμή.
Η Ιστορία δεν τελειώνει, όλο ελίσσεται
κι όλο ένα νόημα ψάχνουμε να βρούμε στη ζωή.
Αγαπημένοι μου, τ' ανάποδο ταξίδι
ήδη άρχισε -προς την Ιθάκη ο νόστος μ' οδηγεί.
Κινήσεις παλινδρομικές, το αιώνιο παιχνίδι...
'Εξω απ' το χάρτη να βρισκόμουν, μια στιγμή....
17/9/1999
Η μελωδία του Σύμπαντος
Κάθε φορά που λέω δεν έχω συναισθήματα
-πως δεν μ' αγγίζουν πια τα ποιήματα,
κάθε φορά έναν άνθρωπο γνωρίζω,
με διάφανη ψυχούλα, ευγενική.
Τις σκέψεις μου -που δεν μπορώ να ορίζω,
σπεύδω ν' αποτυπώσω στο χαρτί.
Μιλάς για μουσική, για μελωδία.
Τι κόσμοι, αλήθεια, που έχω χάσει από καιρό.
Αλλά, αν στη σκέψη σου με φέρνεις, μ' αρμονία
μέσ' από σένα θ' άκουγα κι εγώ...
...του Σύμπαντος τον αιώνιο ρυθμό...
15/11/1999
Εγκλεισμός
Στρατόπεδο, εγκλεισμός, φαντάροι.
Μα σε γλιτώνει πάντα η μουσική.
Μιας πίστης ανυπέρβλητης η χάρη
πως πάντα αξίζει η κάθε μας στιγμή.
Χρόνια πολλά στη μουσική κι εσένα.
Πάνω από τη σκοπιά ξεφεύγει η μελωδία.
Και φτάνει ως τέχνη, ως ποίηση σε μένα
και με δονεί, ως μυσταγωγία.
Χρόνια πολλά γλυκό μου στρατιωτάκι.
Κανένα συρματόπλεγμα δεν είναι δυνατό,
τη σκέψη σου, τη σκέψη μου να κλείσει -ούτε λιγάκι-
τον μέσα μας ατίθασο κι ελεύθερο εαυτό.
2/12/1999
Μνήμη και λήθη
Μες στο σαλόνι παρέλασαν χίλια θεάματα,
από τα πιο πανάρχαια δράματα.
Η μνήμη εστράφη, στην πηγή της λησμονιάς.
- Μείνε επιλήσμων! - Μην ξεχνάς!
Κι είχαν ανοίξει οι κρουνοί των ουρανών...
Ορμητική στην άσφαλτο η πτώση των νερών.
Η μνήμη εστράφη, με μια ανάγκη λησμονιάς.
- Μείνε επιλήσμων! - Μην ξεχνάς!
...Βάθαινε η νύχτα, επιστρέφοντας σε κάτι,
που ήταν σκοτάδι, πριν υπάρξει φως.
Στριφογυρίζω διχασμένη στο κρεβάτι.
Μνήμη και λήθη βρέχει ο ουρανός.
8/12/1999
Millenium
Σκέφτομαι τώρα, Βόρεια Αφρική.
Εκεί που ο άνεμος να ψιθυρίζει ξέρι.
Να με παράσερνε το ρεύμα εκεί,
στην Καζαμπλάνκα, στην Ταγγέρη.
Σε μακρινές οάσεις να γυρνώ,
σε καραβάνια ψάχνοντας, εκτάσεις, μη-εκτάσεις.
Στη ντίσκο παίζει το ίδιο φωτορυθμικό.
Μες το Δεκέμβρη, τι όνειρα μπορείς να συσκευάσεις;
Οι μάγοι, το άστρο κι η Πρωτοχρονιά.
Αλλάζει -και για ποιους- η χιλιετία;
'Ονειρα πόσα κρέμονται στα φωτορυθμικά
κι εξοβελίζονται απ' τα ηχεία...
Κι εγώ, που ανέκαθεν κρεμόμουν απ' τις λέξεις,
τώρα στα σώματα γυρνώ και στις οάσεις.
Στη μηχανή φεύγει ο καιρός, πριν τον πιστέψεις.
'Εστω μια πίστη να 'χες, πριν τη χάσεις...
11/12/1999
Το νήμα του χρόνου
'Ωρες που αργούν -η μοναξιά, το κρίμα.
Το μέλλον σκοτεινό απλώνει νήμα.
Πουλήσαμε το χρόνο μας, σαν θύμα,
μ' αντάλλαγμα το χρήμα.
Να σπρώχνω ή να με σπρώχνει ο χρόνος;
Σκοτάδι, αστρόφως, "ήμουν από χώμα".
Το χρέος, τ' αμαρτήματα κι ο πόνος...
Νοήματα κρυφά δεν βρήκα ακόμα.
28/2/2000
Γυναίκα - Αράχνη
Ταξίδεψα σε κλειστές καρδιές.
Σώματα παράξενα τραχιά
αντρικά σώματα, που ορθώνουν
το φαλλό τους.
'Ανδες, ανεξερεύνητη ήπειρος.
Ταξίδεψα σ' αυτά τα σώματα, απόλαυσα
τα ρυάκια των χυμών τους, αναρωτήθηκα
αν ήξεραν πώς ν' αγγίξουν τη Γυναίκα.
Αν θέλησαν να κατακτήσουν τη Γυναίκα.
'Οπως τους κατακτούμε εμείς αγγίζοντας
τ' ακροχόρδονα των αισθήσεων εισχωρώντας
-διεισδύουμε απομυζούμε αποστραγγίζουμε
σταλάζουμε το δικό μας δηλητήριο.
Βαθιά κατακτούμε τα θύματά μας.
Ποιος μας είδε σαν θύμα,
ποιος μας κατέκτησε;
Στον πόλεμο των φύλων μας βλέπουν σαν τρόπαιο.
Καρφώνουν τη σημαία τους στο κορμί μας
κι αποσύρονται ολολύζοντας.
Ο νέος αιώνας επιστρέφει στη Μητριαρχία
και ήδη αναζητώ
ανυποψίαστα αρσενικά στήνοντας τον ιστό μου.
29/3/2000
Ανέστιοι και πλάνητες
αφιερωμένο στον Lord of Pain
Φίλοι μου είναι πια μόνο οι συνοδοιπόροι
σ' ένα δρόμο γυμνό της μοναξιάς.
Μιλήσαμε την ίδια γλώσσα, ταξιδέψαμε
στα ίδια τοπία εκτός κι εντός.
Κυρίως εντός μέσα από τα βιβλία
που έγραψαν άλλοι ή κι εμείς.
Φίλοι μου οι ποιητές στη δημιουργία.
Με τους άντρες συνουσιαστήκαμε ή βιώσαμε
μοναχικές ηδονές σε δρόμους παράλληλους.
Με τις γυναίκες μοιραστήκαμε τα ίδια βιώματα
κι όλοι επικοινωνήσαμε
με την Ψυχή του Κόσμου.
Σύντροφοι στην ίδια πορεία, βοηθήσαμε
ο ένας τον άλλον να καταλάβει.
Τώρα καθώς -πάντα μοναχική- κατασκηνώνω
κάτω απ' τ' αστέρια, σκέφτομαι τους φίλους μου
που ανέστιοι και πλάνητες γυρνούν.
Ο ίδιος πάντοτε ουρανός συνδέει τη μοναξιά μας.
23/4/2000
Γαλάζιες μέρες
Μέρες που ανοίγουνε, καθώς
σκίζουμε πάλι το βελούδο του γαλάζιου.
Το σώμα λαχταρά, αφυπνίζεται
κι οι μυρωδιές μας ξεσηκώνουν.
Μνήμη της όσφρησης, ένστικτο αρχέγονο,
μας κατευθύνεις πάλι.
Βραδιά αναστάσιμη κι οι πόθοι των σωμάτων
διαχέονται σαν νυχτολούλουδο κι απόψε.
Κι εσύ, αντικείμενο του πόθου μου
-σε βλέπω ως τρεμοπαίζει
η ψυχή του κεριού και στάζει αργά.
Ποθώ και πάλι τ' απαγορευμένο σμίξιμο.
Ανάστησέ μου την ηδονή του σώματος,
ω αιώνια επανερχόμενο καλοκαίρι μου.
Υποτάσσομαι στην αγαπημένη μου εναλλαγή
του κυκλικού χρόνου.
Σώμα του πόθου μου επιστρέφεις
μνήμη του πάθους μου έρχεσαι ξανά.
Και θα σε βρίσκω πάντα,
όταν οι μέρες γίνονται βελούδινα γαλάζιες
κι οι νύχτες επικίνδυνα θυμητικές.
29/4/2000
Ο δρόμος της Ολυμπίας
(συμμετοχή σε διαγωνισμό
για την Πολιτιστική Ολυμπιάδα)
Ιδανική μας Πολιτεία κι αγαπημένη,
η φλόγα ανάβει, μια ακόμα Ολυμπιάδα.
Το ιδανικό της άσβεστο απομένει.
Στο χρόνο βλέπω Αρχαία και Νέα Ελλάδα
κι όλοι οι λαοί πιο πίσω αγκαλιασμένοι.
Ωραία κορμιά κι εγυενικές τα ωθούν ιδέες.
Αγώνες πάντα με άμιλλα, στιγμές μοναδικές
και του πολέμου να διπλώνονται οι σημαίες,
-τα τείχη πέφτουν για τους νικητές-
αγκαλιασμένο τ' αύριο, το σήμερα, το χθες.
'Ολοι οι λαοί στο δρόμο αδερφωμένοι,
Ιδανική μας Πολιτεία κι αγαπημένη!
5/6/2000
Κατάδυση στη λαγνεία
Καταδύομαι στο βυθό της λαγνείας.
Φωτεινά τριανταφυλλί στον αφρό,
ροζ και σομόν -η εφηβεία του ιδανικού.
Πιο μέσα κόκκινο των μεγάλων ερώτων.
Προχωρούμε στα κίτρινα θολά νερά,
που πρασινίζουν, σε χαρά ή μίσος.
Μως και μπλαβί, χρώματα παράξενα
δοκιμάζουμε εμπειρίες.
Μπλε της γαλήνης -ησυχάσαμε;
Το μαύρο του Ντε Σαντ παραμονεύει,
ο σκοτεινός βυθός μας.
Καταδυόμαστε, αναδυόμαστε,
ανακυκλώνουμε, αναβιώνουμε.
'Ολη η Λαγνεία μας ουράνιο τόξο των κυμάτων
που αποκαλύπτει τους βαθύτερους βυθούς μας.
10/6/2000
'Εμμονες ιδέες
Κάθε ένας φίλος, μια έμμονη ιδέα.
Ο ένας Δον Ζουάν κι αιώνιος εραστής
ν' αναζητάει τη γυναίκα τη μοιραία
και να 'ναι πάντα κυνηγός, σαϊτευτής.
Ο άλλος πάντοτε να παίζει με τον πόνο
παράξενα παιχνίδια ηδονικά,
μα μέσα από ακρότητες και μόνο
να λειτουργεί στ' αλήθεια ερωτικά.
'Αλλοι που θέλησαν να φύγουν σ' άλλους δρόμους
-τα όρια εκεί χαράζει η Μεταφυσική.
Διαβάσανε ιστορίες με τέρατα και τρόμους
και χάθηκαν απ' την παρέα κάποιο πρωί.
'Αλλοι που πάντα θέλησαν να φύγουν
και επανέρχονται, μα μένει η υποψία
πως για καιρό στο ίδιο μέρος δεν θα μείνουν
πάντα θα τρώγονται, η ίδια ανησυχία.
Κι άλλοι φοβήθηκαν πολύ να ταξιδέψουν
κι εκείνοι στέκουν στην οθόνη ή το χαρτί,
με τα όνειρα των άλλων -να μαντέψουν
ποια ιδέα έμμονη θα τους επισκεφθεί...
19/6/2000
Κρυπτοκτονία
Κρυπτοκτονία. Μαζεύω ένα πρωί τα πράγματά μου
πείθω τους γύρω ότι έχω σκοτωθεί,
εξαφανίζομαι από κάθε συντροφιά μου
και κάθε σχέση, κοντινή ή δικτυακή.
"Αγνοείται" ή "πέθανε" γράφει η ταυτότητά μου
καθώς γυρεύω τη ζωή μου απ' την αρχή.
"Ναι, το βαρέθηκα", τους λέω "το παραμύθι
να γίνω κάποιος και να φτιάξω τάχα
-τα στερεότυπα που τρέφουνε τα πλήθη-
να φύγω θέλω, να χαθώ μονάχα
κι ότι παλιό να σβήσει μες τη λήθη
μια νέα ζωή να ζήσω ήθελα να 'χα".
Και μου είπανε: "μπορείς ν' αλλάξεις πάντα,
να φεύγεις κι όμως να είσαι εδώ-
κάποια ταυτότητα άλλαξε ή κράτα,
για μας δεν συμβολίζεις αριθμό.
Το δρόμο πάρε, αυτή η την άλλη στράτα,
η αγάπη μας σημείο σταθερό".
Χρόνια και χρόνια η αγάπη ειν' το σημείο
-αρχή του κόσμου, τέλος του παντός.
Περιστρεφόμαστε ένας ένας, δυο δυό
σ' ένα παιχνίδι των σκιών και του φωτός
ρόλους αλλάζοντας συχνά και προσωπείο
δεν είμαστε ορισμένοι, ούτε αριθμός.
Κι όποιος μπορεί τους χίλιους ρόλους ν' αγαπήσει
με χίλια πρόσωπα να μας αποδεκτεί,
προς τον πυρήνα μαλακά θα μας ωθήσει,
στο τέλος μας -στην κεντρομόλο αρχή.
23/6/2000
Απρόβλεπτο
Στον L. of P.
Χαμηλώνει τ' απόγευμα, χαμηλώνει το φως
Μακραίνουν οι ίσκιοι.
Προβλέπουμε πως θα έρθει η νύχτα.
Οι απρόβλεπτοι άνθρωποι γίνονται προβλέψιμοι
στη λογική της φυγής.
Γερά η φυγόκεντρος τους σημαδεύει.
Θα φύγουν, λένε -και πάντα φεύγουν,
γύρω από ένα κέντρο περιστρεφόμενοι.
Το κέντρο της δικής του εμμονής.
Οι προβλέψιμοι άνθρωποι βαθίζουν στην ευθεία.
Τους διαφθείρουμε καμιά φορά, τους πειράζουμε.
Βάζουμε εμπόδια για να δούμε αν θα συνεχίσουν
την ίδια απαρέγκλιτη γραμμή.
Μαγνητισμένοι πάντοτε ορθώνονται και συνεχίζουν
προς το δικό τους ηθικό Βορρά.
Εγώ δεν κινούμαι, ούτε ευθεία ούτε φυγόκεντρα.
Προβλέπω πως θα 'ρθει η νύχτα και θαυμάζω το Βόρειο Σέλας,
περιμένοντας μια σύγκρουση.
26/6/2000
Ανομήματα
Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν νωρίς την Ηθική
-δήθεν με νίβουν μ' ανομήματα αιώνων-
Κι εγώ, ιέρεια στης Λαγνείας τη σπονδή
Εκάτη, Αστάρτη, ηδονών μα και δαιμόνων
σε μιαν αντίληψη του κόσμου αρσενική.
Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν καιρό την Ενοχή...
-δεν έχουν οι αμαρτίες μιαν όψη μόνον.
Κι εγώ, στου Ανήθικου δοσμένη τη σπουδή,
με μίση και κατάρες τόσων χρόνων,
στα φαύλα και στα κρείττω η πηγή,
είμαι η Γυναίκα, που παλεύει την πληγή...
2/8/2000
